Τους μαχητές… τους τρώει το στρες..

Διαβάζεις κι ακούς έναν χαρακτηρισμό κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε καρκινοπαθείς. «Μαχητής – Μαχήτρια». Και πράγματι, κανείς θα πίστευε πως μια τέτοια λέξη θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει 100% έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε μια τέτοια θέση. Στην τόσο εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, στην αβεβαιότητα της επιβίωσής του, στη μετέωρη ανταπόκριση του οργανισμού του στο θεραπευτικό πλάνο. Έχοντας υπάρξει στη θέση του νοσούντα, με ένα πλήρες πακέτο αντιμετώπισης του καρκίνου του μαστού, θα πω πως δεν δέχτηκα ποτέ τον χαρακτηρισμό αυτό. Δεν τον καρπώθηκα ως παράσημο, δεν τον έφερα ως τιμητικό τίτλο. Αντίθετα, έσκυβα το κεφάλι από ντροπή όταν άκουγα να μου τον «φορούν». Όχι από ταπεινοφροσύνη, ούτε από ηρωισμό. Από αληθινό σεβασμό. Και θα σου εξηγήσω τι εννοώ.

Όταν νοσείς, είσαι άρρωστος. Είσαι πολύ βαριά άρρωστος. Κι αν ως τότε δεν το ήξερες, κατέστης αιφνίδια άρρωστος με τη διάγνωση. Γιατί σημάδια συνήθως δεν έχεις. Από άκρως λειτουργικός ξαφνικά γίνεσαι ανήμπορος. Απ’ τη μια μέρα στην άλλη κυριολεκτικά. Μπήκα ντούρα κι ακμαία για την πρώτη χημειοθεραπεία μου, βγήκα καταβεβλημένη. Μετά από κάθε επόμενη ακόμη χειρότερα, μέχρι που η εικόνα μου άλλαξε.
Τα μαλλιά μου αντικαταστάθηκαν από περούκα, το πρόσωπό μου πρήστηκε, το χρώμα μου έγινε ωχρό, το σώμα μου βάρυνε, οι κινήσεις μου επιβραδύνθηκαν, τα νύχια μου μαύρισαν, τα βλέφαρά μου εξαφανίστηκαν… το ίδιο και τα φρύδια μου. Το δέρμα μου απέκτησε πληγές, το στόμα μου ξεράθηκε, η όρεξή μου περιορίστηκε σε ό,τι πιο άνοστο κι ουδέτερο, το στομάχι μου απέκτησε μόνιμη ανακατωσούρα, το κεφάλι μου μια αδιάκοπη ζάλη, η σκέψη μου θόλωσε, το έντερό μου φλέρταρε μεταξύ αδράνειας κι υπερκινητικότητας μέρα παρά μέρα, η γεύση μου αλκαλοποιήθηκε, τα άκρα μου μούδιαζαν απότομα κι ακραία σε βαθμό να καίνε ανά διαστήματα μες τη μέρα, η όρασή μου από άριστη μετατράπηκε σε μέτρια, η αναπνοή μου υπήρχαν στιγμές που έβγαινε με δυσκολία κι τρόμαζα πως δεν έχω οξυγόνο, τα κόκκαλά μου πονούσαν απ’ την κορφή ως τα νύχια, το ουροποιητικό μου κλονίστηκε σε βαθμό συνεχόμενων υποτροπιαζουσών ουρολοιμώξεων και το ορμονικό μου σύστημα τα ‘παιξε τελείως προσφέροντάς μου όλα τα συμπτώματα της κλασικής εμμηνόπαυσης.
Όλα αυτά ήταν τα δικά μου συμπτώματα απ’ τη χημειοθεραπεία. Απ’ τα άκρως επιθετικά σχήματα που όριζε το πρωτόκολλο ενός επιθετικότατου τύπου καρκίνου, του τριπλά αρνητικού… ο οποίος ως πολύ πρόσφατα ήταν ο θανατηφόρος, αυτός που με συνοπτικές διαδικασίες σε έστελνε αδιάβαστη, δίνοντας γρήγορα μεταστάσεις σε πάνω από ένα μέρη/όργανά σου. Υπάρχουν γυναίκες που πιθανόν να είχαν κι άλλες παρενέργειες, αν και νομίζω πως προσωπικά δε με άφησε σε χλωρό κλαράκι. Δεν υπήρξε σύστημα μέσα μου που να μείνει ανεπηρέαστο.

Ας επανέλθω όμως… Όλα αυτά, θα πεις, είναι αρκετά να σε καταστήσουν μαχήτρια. Μια μαχήτρια που παλεύει να αντέξει, να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον εχθρό, να επιβιώσει. Μμμμ… έχω ένσταση. Ο μαχητής είναι στο μυαλό μου ένας δυνατός, ρωμαλέος πολεμιστής. Είναι αυτός που δεν λυγάει, που μπαίνει στη μάχη και βγαίνει απ’ αυτή με απώλειες τέτοιες που δεν τον κατατροπώνουν, δεν τον αποκαθηλώνουν. Εγώ ένιωθα πλήρως ηττημένη, εξουθενωμένη, τρομαγμένη, απελπισμένη. Αυτά τα συναισθήματα δεν ταιριάζουν στους μαχητές. Όταν με ρωτούσαν, έλεγα «αφήνω τα φάρμακα να κάνουν τη δουλειά τους και τον καλό Θεό να βάλει το χέρι του όπως ξέρει». Τα φάρμακα με διέλυσαν, η περίοδος των 16 χημειοθεραπειών – ανοσοθεραπειών ήταν με διαφορά η χειρότερη της ζωής μου. Ήταν μακρά και βασανιστική κι εγώ ήμουν παραδομένη, σε καμία περίπτωση μαχήτρια.

Κι όμως, ένας καρκινοπαθής μπορεί να έχει την ευκαιρία να γίνει μαχητής. Ξέρεις πότε; Όταν γίνει πρώην καρκινοπαθής. Όταν πια πάψει για τον κόσμο να ‘ναι λίγο κάπως – λίγο περίεργος – λίγο «σαν κάτι να ‘χει» – λίγο άρρωστος. Όταν ο κύκλος του αρχίσει να του λέει «έλα, πάει, το νίκησες». Όταν η οικογένειά του τον αντιμετωπίζει ως άκρως λειτουργικό. Όταν η εργασία του απαιτεί την πρότερη αποδοτικότητά του. Όταν δεν λέγεται θεραπευόμενος τυπικά, όταν δε λαμβάνει θεραπεία. Όταν μετράει τα χρόνια που τον χωρίζουν από την καθαρότητά του. Όταν τα μαλλιά του είναι στη θέση τους. Όταν το port έχει βγει απ’ την κεντρική του φλέβα. Όταν έχουν κλείσει οι τομές κι είναι ροζ αντί για κόκκινες. Όταν τα νύχια πια έχουν πάνω ημιμόνιμη βαφή. Όταν οι βλεφαρίδες βάφονται με μάσκαρα κι είναι κάγκελο.
ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ. ΤΟΤΕ αρχίζει να παλεύει ο ίδιος με τις δικές του δυνάμεις. Χωρίς εξωτερικές ενισχύσεις. Χωρίς την ευλογημένη χημεία. Χωρίς τις συνεχείς εξετάσεις και το στενό μαρκάρισμα των γιατρών του. Ο αγώνας ξεκινάει ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ο καρκινοπαθής κάλλιστα μπερδεύεται με τους υγιείς. Και γιατί;

Επειδή τότε το βαρίδιο της μη εξέλιξης της νόσου, της μη μετάστασης, του μεγαλύτερου δυνατού προσδόκιμου ζωής πέφτει πάνω του.
Η ατομική ευθύνη του χτυπάει άγαρμπα, εκκωφαντικά και βίαια την πόρτα. Δεν έχει «από Δευτέρα». Δεν έχει «αφήνομαι στα χέρια σου». Έχει «σηκώνω μανίκια», έχει «και τώρα οι δυο μας». Η ιατρική, η επιστήμη, ο Θεός, έβαλαν τα δυνατά τους. Σ’ έφεραν κάπου, σου έδωσαν τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, σου φέρθηκαν σκληρά όμως με μεγάλη αγάπη κι υπευθυνότητα. Και τώρα σου ζητούν να συνεχίσεις επάξια το έργο τους. Τώρα είναι η ώρα να αλλάξεις το κακό, το «πριν» που πιθανό να έφταιξε, τα λάθη που ίσως στο μέλλον σου στοιχίσουν. Τώρα οφείλεις να αποκτήσεις νέες καλές συνήθειες, να αποτινάξεις παλιές κακές. Τώρα πρέπει να κόψεις όσα ξέρεις πια πως μόνο σε έβλαπταν, αλλά τα ‘βλεπες απόλαυση. Τώρα θα διώξεις κάθε κακή επιρροή, κάθε τοξική συνθήκη, κάθε άνθρωπο που σε επιβαρύνει. Τώρα θα αποδείξεις στην πράξη ότι σ’ αγαπάς και σε νοιάζεσαι. Τώρα θα σε υπερασπιστείς, τώρα θα σε φροντίσεις. Θα σε γυμνάσεις, θα σε αδυνατίσεις, θα σε διασκεδάσεις, θα σε εξελίξεις πνευματικά, θα σε γιατρέψεις ψυχικά, θα ελέγξεις τι εισέρχεται στο μυαλό και τον οργανισμό σου, θα φιλτράρεις τις συναναστροφές σου.
Και πίστεψέ με, αυτός ο αγώνας είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο ανταγωνιστικός, ο πιο ύπουλος. Γιατί έμαθες να λες «βαριέμαι να κουνηθώ», «μου αξίζει να φάω τη σαβούρα», «έλα μωρέ, έτσι κάνει πάντα αυτός/αυτή, δεν παρεξηγώ», «ας τρέξω, ας κάνω εγώ αυτό που άφησε ο άλλος», «έχω ανάγκη, το βουλώνω», «σιγά μωρέ, ένα ακόμα τσιγαράκι τι θα μου κάνει», «μια φορά στο τόσο βγαίνω, ας πιω να το ρίξω έξω», «τελευταία φορά, τέλος»…

Η ΜΑΧΗ είναι τεράστια λέξη, έχει τρομακτική σημασία, κουβαλάει απίστευτο βάρος και ουσία, είναι ιερή. Η ΜΑΧΗ βρίσκεται έξω, στους υγιείς, στους πειρασμούς, στην καθημερινότητα, στην ευαλωτότητά μας, στις δύσκολες μέρες, στη μοναξιά, στην υποτίμηση που ζούμε ως υγιείς πια, επειδή «το ξεπεράσαμε». Και κανείς εκεί έξω που δεν ήρθε στη θέση μας δεν ξέρει τι ΜΑΧΗ καλούμαστε τώρα πια – και για πάντα – να δίνουμε για να συνεχίσουμε να είμαστε εδώ και να θυμίζουμε (όχι να είμαστε πλέον) τον παλιό υγιή εαυτό μας.

Τώρα πια αποδέχομαι τον τίτλο ΜΑΧΗΤΡΙΑ. Εύχομαι να παραμείνω ως τέτοια για πολλά πολλά ακόμα χρόνια. Εύχομαι με τη στάση ζωής μου, με το παράδειγμά μου, με τον συγχρονισμό λόγων κι έργων μου να αποτελέσω παράδειγμα για την κόρη μου. Που κι εκείνη με τη σειρά της θα πρέπει να μάθει πως η μάχη είναι μια λέξη που πρέπει να τιμάμε κι όχι να την ξοδεύουμε αλόγιστα. Κι μακάρι ούτε η ίδια ούτε κανένας άνθρωπος να μην χρειάζεται να τη δίνει στη ζωή του..
ΥΓΕΙΑ σε όλο τον κόσμο!

#WinCancer#ΜαζίΔυνατοί#ΚανείςΜόνος#Εθελοντισμός#SocialImpact#CancerAwareness

See less