Το τάμα στην Παναγία

Μοιράζομαι μαζί σας και φέτος, αυτό το βίωμα μου, είναι κάτι σαν τάμα, προς Εκείνη ,για αυτό που έζησα στον οίκο Της.

Μια φορά μονάχα έχω πάει στην Παναγία της Τήνου.

Σε ανύποπτο χρόνο, όταν ακόμα δεν ήξερα τι σημαίνει να εναποθέτεις την τελευταία σου ελπίδα στην προσευχή.

Ανηφορίσαμε με τα πόδια προς τον ναό της Ευαγγελιστρίας.

Μπροστά μου, άνθρωποι με τα γόνατα γυμνά, με μάτια χαμηλωμένα, η ταπείνωση , η δέηση όλα μαζί, για το τάμα !

Η διαδρομή μεγάλη· δεξιά κι αριστερά, μαγαζιά, να πω την αλήθεια, μου κακοφάνηκαν όλα εκείνα «τα σουβενίρ της Παναγίας»

Μόλις μπήκαμε όμως στον ναό, όλα άλλαξαν.

Εκεί υπήρχε μόνο Εκείνη.

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω.

Ήταν σαν να έμπαινες σε χώρο που σε ξεγύμνωνε. Που δεν μπορούσες να κρυφτείς.

Ούτε από την ανάγκη σου.

Ούτε από τον φόβο σου.

Ούτε από το γιατί σου.

Μια λυτρωτική σιωπή και

ένα φως που έφτανε, ως την πιο σκοτεινή σου σκέψη.

Ένα δέος που δεν σου επιβαλλόταν αλλά σίγουρα σε κυρίευε.

Ένα θεραπευτήριο ψυχής και σώματος .

Σταθήκαμε στην ουρά για να προσκυνήσουμε.

Μπροστά μου στεκόταν ένας άντρας, γύρω στα 40 . Πρόσεξα πως κρατούσε στο δεξί του χέρι ένα λευκό, διπλωμένο ύφασμα. Το άνοιξε μόλις έφτασε μπροστά στην εικόνα Της: ήταν ένα μικροσκοπικό παιδικό φανελάκι.

Το ακούμπησε επάνω στην Παναγία και σωριάστηκε στα γόνατα.

Ένας λυγμός αληθινός, ασυγκράτητος, ξέσπασε μέσα στη σιγή του ναού.

Όλοι τον άκουσαν. Όλοι κατάλαβαν.

Συγκλονίστηκα , προσκύνησα στην εικόνα, τον πόνο και την πίστη αυτού του πατέρα.

Αν δεν έχετε ξενυχτήσει παρακαλώντας να γίνει ένα θαύμα,

αν δεν έχετε αναρωτηθεί:

«Παναγία μου, προσευχήθηκα αρκετά;»

Αν δεν έχετε φτάσει στο σημείο

να είναι η πίστη, η μόνη σας ελπίδα,

μην κρίνετε αυτούς που το κάνουν.

Χρόνια πολλά σε όσους πιστεύουν.

Και σε όσους κάποτε θα πιστέψουν.

Πίστη Κρυσταλλίδου