Στο άκουσμα του καρκίνου, αντέδρασα ως αθλήτρια Τον Αύγουστο του 2022 διαγνώστηκα με καρκίνο. Νωρίτερα είχα νοσήσει από covid, με αποτέλεσμα κάποια συμπτώματα που είχα να τα παραβλέψω, αποδίδοντάς τα στα μεθεόρτια του covid. Ο γιατρός, τον οποίο επισκέφθηκα για να μου γράψει εξετάσεις, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά και με πήγε ο …
Στο άκουσμα του καρκίνου, αντέδρασα ως αθλήτρια
Τον Αύγουστο του 2022 διαγνώστηκα με καρκίνο. Νωρίτερα είχα νοσήσει από covid, με αποτέλεσμα κάποια συμπτώματα που είχα να τα παραβλέψω, αποδίδοντάς τα στα μεθεόρτια του covid.
Ο γιατρός, τον οποίο επισκέφθηκα για να μου γράψει εξετάσεις, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά και με πήγε ο ίδιος στον ογκολόγο. Ο χρόνος στη συνέχεια κύλησε με κινηματογραφική ταχύτητα. Σε δύο μέρες μπήκα στο νοσοκομείο και σε τρεις ημέρες από την ημέρα που έκανα εισαγωγή ξεκίνησα χημειοθεραπείες.
Ήταν Παρασκευή 16 Αυγούστου, πρωί, κατά τις 9 η ώρα. Μπήκε ο γιατρός στο δωμάτιο μου, δωμάτιο 501, έβαλε την καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και μου είπε: “Ελενάκι, η βιοψία ήταν θετική. Σε μία ώρα ξεκινάμε χημειοθεραπεία”.
Η απάντησή μου ήταν μονολεκτική: “Πάμε”.
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ερμηνεύσω εκείνη την αντίδραση. Δεν φοβήθηκα. Δεν απογοητεύτηκα. Δεν με πήρε από κάτω. Δεν παραπονέθηκα. Δεν αναρωτήθηκα, γιατί σε μένα.
Δεν είχα βγει από τον εαυτό μου, ούτε νόμιζα ότι συνέβαινε σε κάποιον άλλον.
Απλά αντέδρασα ως αθλήτρια – αυτός ήταν και ένας βασικός λόγος που έκανα στην αρχή την αναφορά στα περί αθλητισμού.
Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών μου για να μπορέσω να γίνω καλά. Ήμουν μαθημένη στην πειθαρχία, στο πρόγραμμα. Είχα εκπαιδευτεί μέσω του αθλητισμού στο να μπορώ να μένω στο πλάνο και να συνεχίζω να προσπαθώ κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Ο γιατρός μου ήταν ο coach κι εγώ παρέμενα η αθλήτρια. Αυτή τη φορά όμως αθλήτρια της ζωής.
Ξεκίνησα χημειοθεραπείες σε εβδομαδιαία βάση, νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο. Η κατάσταση μου ήταν κρίσιμη και ο οργανισμός μου δεν αντέδρασε αμέσως. Οι εξετάσεις μου δεν ήταν καλές.
Η ζωή μου βρισκόταν σε κίνδυνο. Η ψυχολογία μου παρέμενε πολύ καλή. Έκανα γυμναστική ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κουνώντας χέρια ή πόδια… ότι μπορούσα τέλος πάντων. Θυμάμαι, προσπαθούσα μόνη μου να στηριχτώ για να σηκωθώ ή να γυρίσω πλευρό.
Μετά την τρίτη χημειοθεραπεία οι εξετάσεις μου άρχισαν να βελτιώνονται. “Άναψε μία λαμπάδα μέχρι το μπόι σου”, μου είπε ο coach – γιατρός. Μετά από 25 ολόκληρες μέρες μου δώσανε εξιτήριο. Την είχα γλυτώσει σε πρώτη φάση.
Γύρισα σπίτι 20 κιλά μείον, σκελετός. Με μηδέν μυική μάζα. Χωρίς δυνάμεις να κατέβω ούτε ΕΝΑ σκαλί – δεν συζητάω να ανέβω.
Διαβάστε όλη την ιστορία της Νένας εδώ
