Όλη τη μέρα κάνω κουράγιο και το βράδυ με πιάνει το παράπονο. Ένα λύνεται, δέκα προκύπτουν. Ναι, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα. Θα μπορούσα ακόμα και να έχω πεθάνει. Όμως νιώθω ότι όσο λέω ευχαριστώ, έρχονται κι άλλες συμφορές. Θέλω επιτέλους να αναρρώσω και να πάω σπίτι μου. Να αγκαλιάσω τα παιδιά μου …
Όλη τη μέρα κάνω κουράγιο και το βράδυ με πιάνει το παράπονο. Ένα λύνεται, δέκα προκύπτουν.
Ναι, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα. Θα μπορούσα ακόμα και να έχω πεθάνει. Όμως νιώθω ότι όσο λέω ευχαριστώ, έρχονται κι άλλες συμφορές.
Θέλω επιτέλους να αναρρώσω και να πάω σπίτι μου.
Να αγκαλιάσω τα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους.
Να ξανασχοληθώ με τη δουλειά μου, που έξι μήνες τώρα είναι ακυβέρνητο καράβι.
Να πιω νεράκι. (Έχω ξεχάσει τη γεύση του.)
Να φάω. (Ξέχασα πώς τρώνε.)
Να μπορώ να περπατάω άνετα μόνη και όχι να με κουβαλάνε με καροτσάκια
Να μιλήσω.
Να τραγουδήσω.
Να περνάω από κόσμο χωρίς να με κοιτάνε όλοι.
Κάθε βράδυ με πιάνει το παράπονο, ναι.
Κι ένα μεγάλο γιατί αιωρείται.
Γιατί τόσα βάσανα σε έναν μόνο άνθρωπο;
“Παππού Θεέ”, νόμιζα πως είσαι καλός. Αν έχεις κάποιο παράπονο από μένα, ζητάω συγγνώμη. Σε παρακαλώ μόνο, κάνε με καλά…
Κάνε με καλά!
Κάνε με καλά!
Γράφει η Γιώτα Κοτσάφτη
#WinCancer#ΜαζίΔυνατοί#ΚανείςΜόνος#Εθελοντισμός#SocialImpact#CancerAwareness
