κακοποίηση και καρκίνος

Έφτιαξα αυτό το προφίλ στο Facebook για να σας στείλω τη δική μου βιωματική ιστορία με τον καρκίνο, χωρίς να θέλω όμως να υπάρχει οποιαδήποτε αναφορά μου σε προσωπικά στοιχεία. Γι’ αυτό και επέλεξα έναν λογαριασμό τον οποίο θα διαγράψω. Θέλω να σας μιλήσω για κάτι που δεν μιλάμε, που δεν τολμάμε να μιλάμε. Κάτι που αν μιλήσουμε μπορεί να μας κοστίσει τη ζωή. Μιλάω για την κακοποίηση γυναικών που νοσούν από καρκίνο. Ναι, υπάρχει αυτό. Υπάρχουν γυναίκες όπως εγώ που νοσώ από καρκίνο, για δεύτερη φορά μάλιστα, και είμαι υποχρεωμένη να το περνάω όλο αυτό σε κακοποιητικό περιβάλλον. Μια κακοποίηση που φυσικά δεν αφήνει σημάδια. Μια λεκτική, ψυχολογική κακοποίηση. Τώρα είναι έτσι. Παλαιότερα υπήρχε και σωματική κακοποίηση. Πόσο εύκολο είναι να φύγεις ενώ νοσείς. Πόσο εύκολο είναι να μιλήσεις. Πόσο εύκολο είναι να κάνεις αυτές τις θεραπείες που πρέπει να κάνεις όταν όχι μόνο δεν έχεις υποστήριξη, αλλά έχεις να αντιμετωπίσεις ένα τέρας που σε περιμένει στο σπίτι.

Η κακοποίηση αυτή δεν φαίνεται στις εξετάσεις αίματος ούτε στις μαγνητικές. Δεν την καταγράφει κανένα μηχάνημα. Την κουβαλάς μέσα σου σιωπηλά. Είναι εκεί, να σου θυμίζει κάθε μέρα ότι δεν αρκεί ο καρκίνος που σε δοκιμάζει, πρέπει να δώσεις μάχη και με την καθημερινότητα της κακοποίησης. Να μετράς δυνάμεις που δεν έχεις, να χαμογελάς μπροστά στους γιατρούς για να μην καταλάβουν, να σωπαίνεις μπροστά στα παιδιά σου για να μην φοβηθούν.

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι: αν μιλήσω, θα βρω στήριξη ή θα κατηγορηθώ ότι υπερβάλλω; Αν φύγω, θα αντέξω να συνεχίσω τη θεραπεία μόνη; Κι όμως, ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες σαν εμένα.

Γράφω αυτή την ιστορία γιατί θέλω να ακουστεί. Θέλω να ξέρουν οι γυναίκες που περνάνε το ίδιο ότι δεν είναι αόρατες. Και θέλω η κοινωνία να ανοίξει τα μάτια. Γιατί πίσω από τις κλειστές πόρτες υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν δύο μάχες ταυτόχρονα: με τον καρκίνο και με την κακοποίηση. Και καμία γυναίκα δεν πρέπει να μένει μόνη σε αυτή τη διπλή μάχη.