Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι το κάνουν οι περισσότεροι ή όλοι οι άντρες. Οι περισσότερες βιωματικές ιστορίες όμως που έρχονται από γυναίκες στο WinCancer ξεκινούν με αυτό το δεδομένο. Πώς είναι δυνατόν να εγκαταλείπεις τον άνθρωπο σου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του; Γιατί οι γυναίκες αντέχουν να σταθούν δίπλα στον ασθενή …
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι το κάνουν οι περισσότεροι ή όλοι οι άντρες. Οι περισσότερες βιωματικές ιστορίες όμως που έρχονται από γυναίκες στο WinCancer ξεκινούν με αυτό το δεδομένο.
Πώς είναι δυνατόν να εγκαταλείπεις τον άνθρωπο σου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του;
Γιατί οι γυναίκες αντέχουν να σταθούν δίπλα στον ασθενή σύντροφό τους και οι άντρες όχι;
Γιατί για μια γυναίκα είναι αυτονόητο και δεδομένο το να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι του συντρόφου της μερόνυχτα σε μια καρέκλα, να τον φροντίζει και να τον περιποιείται, ενώ αν κάνει το ίδιο ένας άντρας το θεωρούμε ηρωικό;
Είναι θέμα «κατασκευής» και DNA; Στερεότυπο; Προκατάληψη; Όλα μαζί;
-Να την χωρίσεις δεν θα μπορέσει να σου κάνει παιδιά!
-Δεν είναι πια γυναίκα, αφού της αφαίρεσαν τα πάντα.
-Τι έχει να σου προσφέρει;
Με τέτοιες «συμβουλές» βομβαρδίζονται οι άντρες όταν συμβεί το «κακό» και οι καλοθελητές υπάρχουν σε όλες τις περιπτώσεις. Αλλά γιατί οι άντρες δεν αντέχουν; Γιατί δεν αντιστέκονται;
Ο καρκίνος κουβαλάει από μόνος του προκατάληψη, τον βαραίνει το στίγμα πολλών χρόνων.
Γιατί όμως για τις γυναίκες είναι ακόμα πιο δύσκολο;
Σήμερα, παγκόσμια μέρα της γυναίκας, στέκομαι σε στάση προσοχής μπροστά σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αντιμετώπισαν μόνες τους τον καρκίνο!
Σε όλες εκείνες τις γυναίκες που νόμιζαν πως μπορούσαν κάπου να στηριχτούν, αλλά τελικά κρατήθηκαν όρθιες μόνες πάνω στα τσακισμένα πόδια τους φορώντας ψηλοτάκουνες γόβες.
Πίστη Κρυσταλλίδου
