Για τον Δημήτρη

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε:
«Τι πάει να πει “μνημόσυνο”; Κάποιον που δεν θυμάμαι και μια δεδομένη στιγμή, καθορισμένη, οφείλω να τον θυμηθώ;»

Και είχε δίκιο.

Δεν χρειάζομαι καμία επέτειο για να θυμηθώ τον Δημήτρη.
Γιατί πολύ απλά, δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Είναι σημαντικό κομμάτι της πορείας μου.

Έζησα δίπλα του τρία χρόνια που δεν χωράνε σε δέκα ζωές.
Μια σχέση που άφησε μέσα μου στέρεες αξίες, μια στάση απέναντι στη ζωή, μια αγάπη που δεν με κρατά πια πίσω, με οδηγεί μπροστά.

Πάντα υπάρχει κάτι από εκείνον μέσα μου.
Στις πιο απλές μου σκέψεις. Στα δύσκολα. Στις σιωπές. Στις αποφάσεις.
Στους ανθρώπους που έφερε στη ζωή μου και σ’ εκείνους που έφυγαν τρέχοντας.
Στο έργο που άφησε πίσω του.
Στο φως που δεν θα σταματήσει ποτέ να φωτίζει.

Οκτώ χρόνια μετά και η ερώτηση:
«δεν θα φτιάξεις τη ζωή σου;» συχνή, αλλά εγώ δεν νιώθω πως μένω πίσω.
Δεν είμαι αγκιστρωμένη σε μια απουσία.
Περπατάω, όπως πάντα, ψάχνοντας το φως και ό,τι αξίζει , ακριβώς όπως μου ζήτησε να κάνω.
Άρα η απάντηση είναι:
Η ζωή μου είναι φτιαγμένη ,
με υπέροχα υλικά και με απώλεια !

Κάθε μέρα θα περάσει από την σκέψη μου , έστω για μια στιγμή …
Όχι με θλίψη πια , αλλά με ευγνωμοσύνη.
Γιατί η απώλειά του, μου έμαθε να μην κάνω εκπτώσεις στην ψυχή μου, να αγαπώ αλλά κυρίως να με αγαπώ, να αγωνίζομαι , να δίνω ό,τι έχω και να διεκδικώ ό,τι μου αξίζει.

Αυτή η ανάρτηση δεν είναι μνημόσυνο, είναι άλλη μια ευκαιρία να σας μιλήσω για τον Δημήτρη μου !
Αύριο κλείνουν 8 χρόνια απο όταν έφυγε στο φως !
Είναι όμως πάντα παρών εκεί που αξίζει:
Στο έργο που συνεχίζεται.
Στους ανθρώπους που συμπορεύτηκαν μαζί του.
Στην προσπάθεια να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη.

Έτσι έπαψα να πενθώ…
Αναγνωρίζω.
Συγκινούμαι.
Χαμογελώ.

Γιατί όσο τον κουβαλώ μέσα μου, δεν υπάρχει καμία ανάγκη για «μνημόσυνο».
Υπάρχει μόνο μία φράση:
Να συνεχίσεις.
Αν όμως βρεθείτε σε κάποια εκκλησία αυτές τις μέρες, ανάψτε του σας παρακαλώ ένα κεράκι !
Πίστη Κρυσταλλίδου