Βιωματικές Ιστορίες – Γράφει η Πίστη Κρυσταλλίδου
Έχω υπάρξει εκεί. Στο πλευρό ενός ανθρώπου, προσπαθώντας να του δώσω ό,τι καλύτερο μπορούσα. Να προλάβω, να οργανώσω, να παρηγορήσω.
Και αν υπάρχει κάτι που έμαθα μέσα από αυτή τη διαδρομή, είναι πως ο φροντιστής χρειάζεται φροντίδα.
Γι’ αυτό, αν είσαι εσύ τώρα εκεί , σε αυτή τη δύσκολη θέση , άφησέ με να σου πω λίγα πράγματα που θα ήθελα να μου είχε πει κάποιος όταν ξεκίνησα.
1. Να είσαι καλός με τον εαυτό σου.
Φάε καλά. Κοιμήσου όσο μπορείς. Μη νιώθεις τύψεις αν χρειαστείς μια ανάσα.
Δεν είναι πολυτέλεια — είναι προϋπόθεση για να συνεχίσεις να στέκεσαι όρθιος/α.
Υπενθύμιζε στον εαυτό σου ότι είσαι άνθρωπος. Όχι μηχανή.
2. Ζήτα βοήθεια.
Εγώ δεν ζήτησα βοήθεια. Δυστυχώς.
Και κάποιες φορές το πλήρωσα με εξάντληση, σιωπή, μοναξιά.
Αν ήξερα, θα είχα ψάξει ομάδες υποστήριξης. Θα άνοιγα την πόρτα σε ανθρώπους που ήθελαν να σταθούν δίπλα μου.
Αν μπορείς, κάν’ το εσύ. Δεν χρειάζεται να τα σηκώνεις όλα μόνος/η.
3. Μη βιάζεσαι να πάρεις μεγάλες αποφάσεις.
Όταν τα πάντα γύρω σου αλλάζουν, θέλεις κάποιες φορές να αλλάξεις κι εσύ τα πάντα.
Να φύγεις, να παραιτηθείς, να τα κάνεις αλλιώς.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Οι σημαντικές αποφάσεις δεν παίρνονται μέσα στη θύελλα.
4. Κατέγραψε τα πάντα.
Σημειώσεις, ραντεβού, φάρμακα, παρατηρήσεις, η φροντίδα έχει λεπτομέρειες.
Και αν ξεχάσεις μία, δεν πειράζει.
Και κάτι ακόμα: κράτα ημερολόγιο. Όχι μόνο για όσα κάνεις, αλλά και για όσα νιώθεις.
Το γράψιμο γίνεται σαν ώμος. Σαν μια κρυφή αγκαλιά, όπου μπορείς να ακουμπήσεις λίγο το βάρος σου.
Σε μένα λειτούργησε!
5. Οργανώσου.
Η οργάνωση δεν είναι μόνο πρακτική. Είναι και ασπίδα. Και ψυχολογικό στήριγμα.
Σε βοηθά να νιώθεις πως κρατάς τον έλεγχο,
έστω και όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν.
Χρησιμοποίησε την τεχνολογία για αυτό.
Υπάρχουν εφαρμογές για φάρμακα, ημερολόγια, ειδοποιήσεις — κι αν σε βοηθούν να κρατήσεις το μυαλό σου καθαρό, αξίζουν.
Δεν ξέρω ποιος είσαι. Μα ξέρω τι νιώθεις.
Και αν σήμερα χρειάζεσαι να το ακούσεις από κάποιον:
Κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Και αυτό αρκεί.
Με αγάπη και κατανόηση,
από κάποια που ήταν εκεί, στην καρέκλα δίπλα σε έναν ασθενή.
Γράφει η
Πίστη Κρυσταλλίδου
