«Δεν είμαι λιγότερο άντρας…»

Δεν το είπα σε κανέναν για χρόνια.
Ούτε στον πατέρα μου. Ούτε στον κολλητό μου. Ούτε σε εκείνη που με αγαπούσε τότε.
Μου είπαν «είναι καρκίνος στους όρχεις». 
Και εγώ άκουσα μόνο μια λέξη: τέλος.

Τέλος στο σώμα μου όπως το ήξερα και γούσταρα!
Τέλος στην εικόνα που είχα για μένα. Τέλος στη φύση μου. 
Έκλαψα. Ναι τελικά οι άντρες κλαίνε και κλαίνε πολύ!
Δεν ήταν ο φόβος του θανάτου που με γονάτισε. Ήταν ο φόβος πως δεν θα μπορώ πια να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πως θα χάσω τη «δύναμή» μου. Την ταυτότητά μου.

Χειρουργείο. Χημειοθεραπείες. Ουλές κυρίως στη ψυχή μου.
Έκλεισα ρολά και έβαλα ένα τεράστιο : «Μην πλησιάζεις».
Αλλά ο χρόνος , ευτυχώς για όλους μας  δεν κάνει πάντα ό,τι του λες.
Έμαθα να ζω αλλιώς. Να χαμογελάω ξανά. Να αγαπάω τον εαυτό μου, για τις πληγές του 

Και κάποια στιγμή… το είπα. Σε έναν φίλο. Με δυσκολία, με τρεμάμενη φωνή.
Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα: δεν ήμουν μόνος. 
Όσο άνοιγα την καρδιά μου διαπίστωνα πόσοι πολλοί είμαστε και κανείς από εμάς δεν είναι λιγότερο άντρας!
Με έναν σκληρό ακρωτηριασμό , με σημάδια ναι αλλά ΟΧΙ με  ντροπή.

Τώρα, νιώθω πως είναι χρέος μου να μιλήσω.
Για τους άντρες που ακόμα δεν τολμούν. Που κρύβονται πίσω από τη σιωπή και την ενοχή.
Που νομίζουν ότι η αξία τους είναι η αρτιμέλεια τους! 

Δεν είναι.

Η αξία μας είναι στον τρόπο που στεκόμαστε απέναντι στη ζωή.
Ακόμα και όταν αυτή μας χτυπάει κάτω από τη ζώνη.

Και αν διαβάζεις αυτό και κάτι μέσα σου πονάει, σε νιώθω.
Είμαι εδώ. Και εσύ, φίλε μου, είσαι πολύ πιο δυνατός απ’ όσο νομίζεις.