Ζούσα μέσα στην πίεση και πίστευα πως το άγχος και η στενοχώρια μού είχαν «κλείσει» το στομάχι.

Τον Νοέμβριο του 2024 έκανα τις ετήσιες εξετάσεις μου — αίματος, ΠΑΠ, μαστογραφία, υπέρηχο. Όλα ήταν άψογα.

Δύο μήνες αργότερα, μέσα στην πιο δύσκολη ψυχολογικά περίοδο της ζωής μου, άρχισα να χάνω απότομα βάρος.

Δυσκολευόμουν να τελειώσω ένα πιάτο φαγητό. Ένιωθα εξαντλημένη. Ενστικτωδώς ξεκίνησα να πίνω ροφήματα φαρμακευτικής πρωτεΐνης για να κρατηθώ.

Ζούσα μέσα στην πίεση και πίστευα πως το άγχος και η στενοχώρια μού είχαν «κλείσει» το στομάχι. Άλλωστε, είχα κάνει εξετάσεις πρόσφατα.

Όταν όμως τον Μάιο αδιαθέτησα για δεύτερη φορά στον ίδιο μήνα, για δεκατρείς ολόκληρες μέρες, ένιωσα πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Μια μέρα, βγαίνοντας από το μπάνιο, αντίκρισα το είδωλό μου στον καθρέφτη και τρόμαξα.

Ένα αποστεωμένο πλάσμα με κοιτούσε πίσω από το τζάμι και φώναζε βοήθεια.

Από 65 κιλά είχα φτάσει 46.

Από εκεί και πέρα, όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

Εξετάσεις αίματος: απορρυθμισμένες.

Νοσοκομείο.

Αξονική, μαγνητική, κολονοσκόπηση…

Και τότε ήρθε η διάγνωση: μια μάζα 17 εκατοστών, που ξεκινούσε από την ωοθήκη και είχε καλύψει τα πάντα — έντερο, στομάχι, κύστη.

Μέσα σε έξι μήνες ο καρκίνος είχε απλωθεί παντού.

Περιμένοντας τα αποτελέσματα —αν είχε μεταστάσεις, αν ήταν αντιμετωπίσιμος— στάθηκα στο μπαλκόνι του νοσοκομείου και μίλησα στον έφηβο γιο μου.

Του είπα την αλήθεια και τον παρότρυνα να ζητά βοήθεια.

Τότε με αγκάλιασε και μου είπε:

«Μη φύγεις ακόμα, μαμά. Σε χρειάζομαι ακόμα.»

Αυτό ήταν.

Σήκωσα μανίκια.

Ό,τι κι αν ήταν, θα το πατούσα κάτω.

Στην ατυχία μου, ήμουν τυχερή — και λίγο έξυπνη.

Άκουσα το σώμα μου.

Παρόλο το μέγεθος, δεν υπήρξαν μεταστάσεις.

Στις 27 Μαΐου έκανα ολική υστερεκτομή.

Έμεινα 41 μέρες στο νοσοκομείο, με μόνιμη συγκάτοικο τη μητέρα μου και συχνές επισκέψεις από τους ανθρώπους μου.

Δέκα μέρες μετά το εξιτήριο, αποφάσισα πως δεν θέλω πια να ζω σε περιβάλλον που δεν με βοηθούσε.

Μια ομάδα δυνατών ανθρώπων με σήκωσε σαν ασπίδα.

Μάζεψαν τα πράγματά μου, τα ζωάκια μου, το παιδί μου — και με πήγαν εκεί όπου θα μπορούσα ξανά να αναπνεύσω ελεύθερα.

Στο σπίτι μου.

Ξεκίνησα επικουρικές χημειοθεραπείες. Τελειώνω σε λίγο.

Έχασα μαλλιά, φρύδια, βλεφαρίδες — αλλά κέρδισα ζωή.

Νιώθω σαν βρέφος που γεννιέται.

Μια δεύτερη ευκαιρία.

Λίγες μόνο μέρες μετά τη δική μου διάγνωση, διαγνώστηκε και μια αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφος με καρκίνο του μαστού — ευτυχώς, σε πρώιμο στάδιο.

Από τότε περπατάμε παράλληλα αυτό το μονοπάτι, η μία στο πλευρό της άλλης.

Μοιραζόμαστε φόβους, κουράγιο, γέλια, σιωπές.

Η μία είναι κομμάτι της άλλης σ’ αυτή την ιστορία, κι η κάθε μας νίκη είναι κοινή.

Στηρίζουμε η μία την άλλη και προχωράμε — χέρι με χέρι, μέρα με τη μέρα, ζωή με τη ζωή.

Περπατώ πια περήφανα και ξαναχτίζω το όνομά μου από την αρχή.

Με συγχώρεση, με αγάπη, με φροντίδα — πρώτα απ’ όλα για μένα.

Ο καρκίνος ήρθε για να με χαστουκίσει δυνατά και να με ξυπνήσει από έναν λήθαργο.

Θρηνώ βαθιά την Άννα που έχασα και καλωσορίζω την Άννα που ήρθε, προσπαθώντας καθημερινά να την κάνω να νιώσει άνετα στον καινούργιο της κόσμο.

Θέλω η ιστορία μου να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.

Να παρακινήσει έστω και έναν άνθρωπο να προλάβει.

Να ακούσει το σώμα του.

Να ζει.

Γράφει η Άννα