Τρομακτικοί ψίθυροι…

Μπορεί ένας ψίθυρος να είναι τρομακτικός; Μπορεί να κάνει περισσότερο θόρυβο από έναν πάταγο;

Στο τετράκλινο ενός ογκολογικού νοσοκομείου μπορεί, γιατί εκεί ακούς 

-Διψάω..

-Πονάω…

-Φώναξε τον γιατρό …

-Δεν αντέχω άλλο … 

-Να πεθάνω να ησυχάσεις και εσύ …

Εκεί λοιπόν που δεν μπορεί η φωνή να υψώνεται, γιατί βγαίνει με κόπο , εκεί που μεγάλος είναι ο πόνος και όχι ο ήχος, οι ψίθυροι είναι τρομακτικοί!

Σ´ ένα δωμάτιο με «ξένους», που κουβαλούν κοινές ιστορίες, απαιτείται ησυχία, σέβεσαι  τον Γολγοθά του άλλου και ας θέλεις να ουρλιάξεις με όλο σου το είναι «Γιατί;» 

Σε ένα τετράκλινο ενός ογκολογικού , τα γέλια και τα χάχανα «απαγορεύονται» επίσης, δεν θα τα ακούσεις σχεδόν ποτέ και όμως, αν τύχει και ξεγλιστρήσει κάποιο αστείο, για λίγο έστω, για μια στιγμή , η ηχώ αντανακλά φως και μοσχοβολούν οι τοίχοι ζωή .

Οι ψίθυροι όμως μπορούν να κουβαλούν και δύναμη και ελπίδα και πίστη 

-θα τα καταφέρεις 

-λίγο ακόμα έμεινε 

-τελείωσε η θεραπεία 

-παίρνουμε εξιτήριο 

-μειώθηκαν οι δείκτες

Εκεί, που κλείνεις την κουρτίνα γύρω από το κρεβάτι, για λίγη οπτική ιδιωτικότητα, ακούς ψιθυριστά και προσευχές με δέος, τις πιο αληθινές που άκουσες ποτέ!

-Θεέ μου ,δώσε μας δύναμη 

-Χριστέ μου ,να γίνει καλά 

-Παναγιά μου, να μην πονάει άλλο !

Πίστη Κρυσταλλίδου

προέδρος wincancer