Ο Ιάσωνας, είναι ένα μικρό αγοράκι που γνώρισα στην αυλή του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου πέρυσι τον Σεπτέμβρη! Καθόταν σε ένα πεζούλι κι έπαιζε με ένα πορτοκαλί αμαξάκι, απόλυτα ήσυχα. Φορούσε ένα ασορτί με το αμαξάκι του, πορτοκαλί τζόκεϊ καπέλο για να κρύβει το γυμνό του κεφάλι.
Ασυναίσθητα, κάθησα δίπλα του στο πεζούλι.Γύρισε αμέσως τα μάτια του πάνω μου και με ρώτησε πως με λένε και τι κάνω εδώ.Όταν του απάντησα, χαμογέλασε πλατυά και έψαξε στην τσάντα που είχε δίπλα του και μου έδωσε κι εμένα ένα αμαξάκι για να παίξω.Αρχίσαμε λοιπόν να βάζουμε τα αυτοκινητάκια να κάνουν αγώνες, για το ποιό θα φτάσει πιο γρήγορα απέναντι και ποιό θα κάνει τις πιο πολλές σβούρες στον αέρα…
Το παιδάκι χαμογελούσε ασταμάτητα και άρχισε να μου μιλάει για διάφορα ενώ παίζαμε. Ο Κόσμος που καθόταν στα γύρω τραπεζάκια, κοιτούσε κάπως περίεργα, αλλά αποφάσισα να μην δώσω σημασία και να επικεντρωθώ στο παιχνίδι και στην χαλάρωση που μου πρόσφερε!
Λίγη ώρα μετά, μας πλησίασε η μαμά του, η οποία είχε πάει να πάρει έναν καφέ.. Το πρώτο πράγμα που μου είπε, ήταν «ευχαριστώ»!!! Όταν την ρώτησα γιατί, μου απάντησε πως με ευχαριστούσε που έκανα παρέα στον γιό της, παίζοντας μαζί του, ενώ ήξερα και ενώ έβλεπα, πως είναι ένα άρρωστο παιδάκι. Κι ενώ έβλεπα πόσο περίεργα με κοίταζαν κάποιοι γιατί έκανα παρέα με ένα «καραφλό» παιδάκι.
«Τα παιδάκια δεν κάνουν παρέα μαζί του, επειδή δεν έχει μαλλιά, ενώ κάποιες φορές ίσως να φορά και μάσκα, κι αυτό τα κάνει να τρομάζουν…ίσως και τις μαμάδες τους ποιός ξέρει..»
Ο Ιάσωνας λοιπόν, έπαψε να έχει παρέες απο τότε που αρρώστησε..
Έπαψε να παίζει και με άλλα παδάκια της ηλικίας του απο τότε που αρρώστησε..
Άρχισε να ντρέπεται για το γυμνό του κεφάλι απο τότε που αρρώστησε..
Και πάω στοίχημα, πως ντρεπόταν για τα βλέμματα των γύρω του απο τότε που αρρώστησε..
Συνήθως, απο τότε και κάθε που πάω στο Παπαγεωργίου τον βλέπω.Μια στην αυλή, μια στο σαλόνι της αναμονής, μια να κάθεται ήσυχος, μια να τρέχει εδώ κι εκεί.
Μάλλον συμπίπτουν τα ραντεβού μας με τους γιατρούς!
Την τελευταία φορά, κάτι σούπερ μαύρα σγουρά μαλλιά είχαν πάρει θέση στο παιδικό του κεφαλάκι. Μόλις με είδε απο μακρυά, ήρθε κοντά μου και είπε : «Άννα τράβα, είναι αληθινά»! 🙂
Κι όντως ήταν..
Οι θεραπείες πάνε απο το καλό στο καλύτερο και ο Ιάσωνας μέρα με τη μέρα γίνεται πιο δυνατός!
Δειλά δειλά, κάποια παιδάκια τον πλησιάζουν για να του κάνουν παρέα!
Η σημερινή ημέρα ειναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά σαν τον Ιάσωνα που δίνουν την δίκη τους μάχη σε κάποιο νοσοκομείο με τον παιδικό καρκίνο. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια και στήριξη αλλά όχι οίκτο και αποκλεισμό. Έχουν το δικαίωμα να ζήσουν, να γελάσουν, να κλάψουν και να παίξουν. Όχι μονο σήμερα αλλα κάθε μέρα. Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας μπορεί να ιαθεί. Δεν είναι κληρονομικός δεν είναι μεταδοτικός και δεν σημαίνει απαραιτήτως θάνατο.Όλα μπορούν να συμβούν αρκεί ένα παιδί να χαμογελάσει! Κι ο Ιάσωνας, ο δικός μου φίλος, χαμογέλασε! 🙂
Γράφει η Άννα
#cancersurvivor #cancersupport #cancerfighter
#ChildhoodCancerAwareness
#ICCD2024
#InternationalChildhoodCancerDay
