Σαν σήμερα , ακριβώς πριν 2 χρόνια ξεκίνησε το ταξίδι της Ίασης.
Δεν λέω Γολγοθάς, ούτε περιπέτεια…
Ναι, λέω ταξίδι , γιατί αντιλήφθηκα αμέσως ότι πρέπει να βάλω στόχους για την αυτοβελτίωσή μου. Σώματος και ψυχής.
Η πρόγνωση του νοσήματος πολύ κακή, ωστόσο η θέληση και η λαχτάρα μου για Ζωή δε μου επέτρεψαν να το βάλω κάτω, ακόμη κι αν υπήρξαν στιγμές που νόμιζα πως η επόμενη μέρα δεν θα με περιμένει.
Και ναι! Είμαι εδώ, δύο χρόνια μετά, έπειτα από 125 μέρες νοσηλείας και άλλες τόσες μέρες επίσκεψης στο νοσοκομείο για έλεγχο και άπειρες εξετάσεις κι ακόμη τόσα μικροπροβλήματα, όμως ΕΔΩ.
Στα πόδια μου, με την ελπίδα πως θα νικήσω.
Κάνω όνειρα, βάζω στόχους και αναλογίζομαι πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου και για τη δύναμη μου -που γνώριζα πως είχα- αλλά στ’ αλήθεια, δεν υπήρχε λόγος να την αποδείξω 
Είμαι εδώ γιατί κάποιος άνθρωπος μου χάρισε τα κύτταρά του κι εγώ έχω το δικαίωμα να παλεύω για να πάρω πίσω τη ζωή μου και να την εξελίξω…
Τέλος, θα πω:
Εσείς που νοσείτε μην παραιτήστε… Απομακρύνετε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις και παλέψτε με όπλο την αγάπη.
Εσείς παλι που είστε υγιείς και ηλικίας 18-45 ενημερωθείτε για την εθελοντική προσφορά μυελού των οστών. Είναι τόσο απλό και θυμηθείτε…
Το φάρμακο για τη λευχαιμία είναι ο άνθρωπος.
#γίνε_εθελοντής_δότης_μυελού_των_οστών εάν θέλεις να λέγεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Τάνια
