Πολλές σκέψεις, ανάμεικτα συναισθήματα!
Στο Παπαγεωργίου και σήμερα για μια προγραμματισμένη χημειοθεραπεια!
Η αναμονή για το ποθητό φάρμακο κατά του εχθρού είναι μεγάλη, η επιθυμία για νίκη όμως κάνει την υπομονή σου πιο μεγάλη!
Μετράς στιγμές μέσα στα 24 χρόνια σου που βλέπεις να μαζεύουν από το φάρμακο που από τη μια θέλεις αλλά από την απλή ξέρεις τι θα σου φέρει.
Παρατηρείς τους ανθρώπους, τους πιο πολλούς τους έχεις ξαναδεί, κάποιοι ίσως να είναι αυτοί….. μεγάλες αλλαγές, τίποτα δεν είναι αυτονόητο εδώ μέσα! Μόνο η αγάπη!
Γυναίκες αγκαλιάζουν το αδύναμο σώμα του άντρα τους τρυφερά! Αυτό που κάποτε τις σκέπαζε σήμερα είναι μια σκιά κ όμως η αγάπη δε συρρικνώνεται, κουραγιο αγάπη μου!
Μάνες κρατούν αγκαλιά τα παιδιά και ας είναι 20, 25 ή 28 είναι πάντα τα παιδιά τους κ πάντα χωρούν στην αγκαλιά τους!
Αδερφή με αδερφή, στηρίζουν η μια την άλλη σαν τα πρώτα ερωτικά σκοράρισμα τα, τα μικρά μυστικά!
Άνδρες κρατούν σφιχτά τις γυναίκες τους, πιότερο για να στηριχτούν αυτοί που τις βλέπουν έτσι αδύναμες ….
Είναι η βάση τους, είναι ο κόσμος τους! Τελικά η αγάπη είναι σαν το χιόνι, τα στολίζει όλα και τα κάνει πιο ομορφα, πιο λαμπερά…. Ακόμα και εκεί που ο πόνος και η θλίψη έχουν σκιάσει τα πάντα!
Δέσποινα Χατζησάββα
Μητέρα της Κωνσταντίνας που νοσεί
