Ήταν 4-10-2018 όταν πήρα τα αποτελέσματα απο την βιοψία με υπέρηχο που είχα κάνει στο μαστό, έπειτα απο τον καθιερωμένο έλεγχο που έκανα κάθε χρόνο.
Η απάντηση «έχετε καρκίνο» με έκανε να χάσω την γη κάτω απο τα πόδια μου. Πέρασε όλη η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία.
Και έπειτα το ένα ερώτημα μετά το άλλο.
Γιατί, γιατί σ´ εμένα, γιατί τώρα, τα παιδιά μου, αυτά τι θα γίνουν, οι αδελφές μου, ο μπαμπάς μου. Όχι είμαι πολύ νεα για να πεθάνω.
Όλα αυτά τα ερωτήματα τα ένιωθα σαν τον αέρα που σε μαστιγώνει τον χειμώνα.
Γιατί και αυτό τώρα (τον Μάρτιο είχα χάσει και την μητέρα μου), τα κτυπήματα απανωτά.
Ήρθα σπίτι μου μετά απο την σφαλιάρα που έφαγα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα, λοιπόν ή βουτας στα βαθιά και παλεύεις για εσένα και όλους αυτούς που αγαπάς ή κάθεσαι και κλαις την μοίρα σου. Αμέσως άρχισα να συλλέγω πληροφορίες, ξεκινώντας απο το «άλμα ζωης», μετά με άλλο άτομο που είχε περάσει το ίδιο ακριβώς.
Επομενο βήμα ραντεβού με τους καλύτερους μαστολογους.
Οι περισσότεροι συγκλιναν στην γνωμάτευση. Καρκινος πίσω απο την θήλεα, όποτε μαστεκτομή για να είμαστε σίγουροι.
Δυο Νοεμβρίου 2018 έγινε το χειρουργείο στον «Άγιο Σάββα» απο τον κυριο Χαρλαυτη.
Η ταχεία βιοψία έδειξε ορμονοεξαρτωμενο καρκίνο in situ,στο αρχικό σταδιο, όποτε και η αγωγή ήταν ορμονοθεραπεία.
Όταν βγήκε η βιοψία μετά απο ένα μήνα περίπου ήρθε η ανατροπή. Ενώ έχουν καθαριστεί ο φρουρός αδένας και αποκάτω άλλοι δυο, έχει πειράξει τον τρίτο.
Οι λύσεις δύο χειρουργεία για δεύτερη φορά να αφαιρεθούν όλοι με όποιο επίφοβο αποτέλεσμα ή χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες.
Θυμάμαι λειτουργούσα μηχανικά γιατί ηθελα να ζήσω.
Ξεκίνησα χημειοθεραπείες με το κόστος των παρενεργειών, την απώλεια μαλλιών.
Λίγο μετά την πρωτοχρονιά του 2019 αρχίζουν να φεύγουν οι πρώτες τούφες. Σοκ για μένα. Μετα την απώλεια ενός μέλους του σώματος μου και η απώλεια μαλλιών ηταν ακρωτηριασμός για μενα. θυμάμαι έβγαλα μια κραυγή και ξέσπασα σε λυγμούς, δίπλα μου η κόρη μου και ο άντρας μου που του είχα αναθέσει να με ξυρίσει με την μηχανή. Ένιωσα να χάνω την θηλυκότητα μου, για δεύτερη φορά. Με πήρε λίγο απο κάτω.
Μια φωνή μέσα μου μου έλεγε μην σταματάς πάλεψε φθάνεις στο τέλος. Εκτός από περούκα, πήρα διάφορα σκουφακια, άρχισα να φωτογραφίζομαι με αυτά και να θαυμάζω τον εαυτό μου, τον έβλεπα πολύ όμορφο, ήμουν όμορφη γιατί η θέληση για ζωη μου έδινε δύναμη.
Μετά οι ακτινοβολίες κάθε μέρα για ενάμισυ μήνα. Ώσπου εφθασα στην 32 που ήταν και η τελευταία. Ήταν μια μέρα για μένα με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς γιατί είχα τελειώσει και απολογισμού όλων αυτών που βίωσα για 7 μήνες. Έκλαιγα για μια εβδομάδα.
Είχα καταφέρει να φθάσω στο τέλος, νικήτρια . Είχα κερδίσει την ζωή μου, μικρές οι απώλειες μπροστά στο μεγαλειο της ζωή
