Μπορεί ένας ψίθυρος να είναι τρομακτικός; Μπορεί να κάνει περισσότερο θόρυβο από έναν πάταγο;
Στο τετράκλινο ενός ογκολογικού νοσοκομείου μπορεί, γιατί εκεί ακούς
-Διψάω..
-Πονάω…
-Φώναξε τον γιατρό …
-Δεν αντέχω άλλο …
-Να πεθάνω να ησυχάσεις και εσύ …
Εκεί λοιπόν που δεν μπορεί η φωνή να υψώνεται, γιατί βγαίνει με κόπο , εκεί που μεγάλος είναι ο πόνος και όχι ο ήχος, οι ψίθυροι είναι τρομακτικοί!
Σ´ ένα δωμάτιο με «ξένους», που κουβαλούν κοινές ιστορίες, απαιτείται ησυχία, σέβεσαι τον Γολγοθά του άλλου και ας θέλεις να ουρλιάξεις με όλο σου το είναι «Γιατί;»
Σε ένα τετράκλινο ενός ογκολογικού , τα γέλια και τα χάχανα «απαγορεύονται» επίσης, δεν θα τα ακούσεις σχεδόν ποτέ και όμως, αν τύχει και ξεγλιστρήσει κάποιο αστείο, για λίγο έστω, για μια στιγμή , η ηχώ αντανακλά φως και μοσχοβολούν οι τοίχοι ζωή .
Οι ψίθυροι όμως μπορούν να κουβαλούν και δύναμη και ελπίδα και πίστη
-θα τα καταφέρεις
-λίγο ακόμα έμεινε
-τελείωσε η θεραπεία
-παίρνουμε εξιτήριο
-μειώθηκαν οι δείκτες
Εκεί, που κλείνεις την κουρτίνα γύρω από το κρεβάτι, για λίγη οπτική ιδιωτικότητα, ακούς ψιθυριστά και προσευχές με δέος, τις πιο αληθινές που άκουσες ποτέ!
-Θεέ μου ,δώσε μας δύναμη
-Χριστέ μου ,να γίνει καλά
-Παναγιά μου, να μην πονάει άλλο !
Πίστη Κρυσταλλίδου
προέδρος wincancer
