Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε ακριβώς 1 χρόνο πριν.
Τη μοιράζομαι μαζί σας για να πω το εξής:
Ο καρκίνος, αλλά και οποιαδήποτε μορφή ασθένειας δεν είναι ταμπού.
Πείτε την με το όνομά της, δείτε την κατάματα και ίσως έτσι να την αποδυναμώσετε.
Είχα πει στο άμεσο περιβάλλον μου από την πρώτη στιγμή να αποδεχτούν αυτό που μου συμβαίνει, να λένε «Ναι, η Τάνια έχει καρκίνο, αλλά όλα θα πάνε καλά».
Στη φωτογραφία αριστερά είναι η αδερφή μου, ο σωτήρας μου, ο ήρωάς μου, ο δότης μου. Είναι ο άνθρωπος που με τα κύτταρά της μου επιτρέπει αυτή τη στιγμή να έχω το δικαίωμα να παλέψω για να διεκδικήσω πίσω τη ζωή μου.
Στη μέση η κόρη της και ανιψιά μου. Τότε ενάμιση έτους μωρό. Εξοικειωμένη απόλυτα με την εικόνα του γυμνού μου σχεδόν κεφαλιού. Θυμάμαι πως μόλις είχα αρχίσει να βγάζω το πρώτο χνούδι μετά τη μεταμόσχευση.
Δεν τρόμαξε, δεν με απέφυγε.
Αντιθέτως, ήταν όλο αγκαλιές, χαμόγελα και τρυφερές χειρονομίες εκείνο το απόγευμα του Μαΐου.
Και για μένα ήταν η στιγμή που είδα καθαρά την ελπίδα και το μέλλον μπροστά μου, μέσα από τα αθώα μάτια ενός μικρού παιδιού
