γράφει ο Αντώνης…
Όταν πήγα τελευταία φορά για εξετάσεις κοίταζα γύρω μου και όλα μου έμοιαζαν γνώριμα. Η είσοδος που όταν μπαίνω βλέπω δυο τεράστιες αρκούδες μου θύμισε όταν ήμουνα μικρός που ανέβαινα πάνω τους και γέλαγα. Η παιδική χαρά που έβγαινα και έπαιζα, το δωμάτιο που έπαιζα με το “nintedo Super Mario”, τους φίλους μου που έπαιζα.
Τώρα όλα αυτά τα ξεπέρασα. Είναι λες και δεν έγιναν ποτέ. Πλέον έχω φίλους που με στηρίζουν, με βοηθάνε στο να το ξεχνάω, έχω επιτέλους μια κανονική ζωή. Αλλά όσο και να θες να το ξεπεράσεις, όλο και κάτι θα σου θυμίζει τις φριχτές μέρες πόνου και στεναχώριας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως τις τέλειες στιγμές που πέρασα.
Μερικές από τις αναμνήσεις που έχω είναι:
Οι ζωγραφιές με πίτσες, ανθρωπάκια μέχρι και μηνύματα που ανταλλάζαμε κάθε μέρα με ένα παιδάκι από το διπλανό δωμάτιο.
Κάθε Κυριακή που μαζευόμασταν όλοι στον παιδότοπο και παίζαμε όλα τα παιδιά Bingo και κέρδιζα μερικές φορές. Κάποια βραβεία τα έχω ακόμα από τότε, όπως ένα dvd “Βen ten”, ένα βιβλίο του Ευγενίου Τριβιζά και το τελευταίο που θυμάμαι ένα ρολόι “Βen ten” που το επέλεξα αντί για ένα ps4, επειδή νόμιζα ότι με το ρολόι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε εξωγήινο.
διαβάστε συνέχεια της μαρτυρίας εδώ ⇓
