Η απώλεια των μαλλιών στην ασθένεια, λειτουργεί ως τη χαριστική βολή. Έχεις χάσει τον έλεγχο της ζωής σου, οιαδήποτε μέχρι πρότινος σταθερά έχει διαταραχθεί απόλυτα κι έρχεται και το κερασάκι και σε διαλύει εντελώς. Ποιος είναι αυτός στον καθρέφτη; Πού είναι ο εαυτός μου; Πόσα θα χάσω ακόμα; Δε φτάναν οι τομές και όλη η κακουχία; Πρέπει να το περάσω και αυτό; Και η μεμψιμοιρία συνεχίζεται.
“Μετουσίωση του αναπόφευκτου σε δική μας ελεύθερη βούληση”, έλεγε ο Καζαντζάκης κι εμείς ακολουθώντας τον, όταν νοσήσουμε, φοράμε τα ινδιάνικα χρώματα του πολέμου, ετοιμάζουμε το ψυχικό μας οπλοστάσιο και ξεκινάμε τη μάχη.
Μέρος της πολεμικής μας περιβολής είναι το ξυρισμένο κεφάλι.
Έτσι θέλει το styling του πολέμου. Το ξυρίζουμε μόνοι μας.
Επιλέγουμε να το ξυρίσουμε. Γιατί επιλέγουμε να πολεμήσουμε.
Μη φοβάσαι, καλό μου… Θα σωθούμε!
Γράφει η Χριστίνα
