Η Βάνα μας γράφει για την μητέρα της
Αν σου χτυπησει την πόρτα, μη φοβηθείς! Κοιτά τον στα μάτια και αντιμετώπισε τον! Ψυχρά, ξύλινα σαν στρατιώτης!
Στην αρχή θα θυμώσεις..θα αναρωτηθείς « γιατί; Γιατί σε μένα;»
Μετά θα λυγισεις, θα κλάψεις και σίγουρα θα θες να τα παρατήσεις!
Όλα τα συναισθήματα που θα γεννηθούν πρέπει να τα αφήσεις να εκφραστούν!
Πρέπει να μιλήσεις, να μιλήσεις δυνατά σε όλους!
Στον άντρα σου, στο παιδί σου, στα αδέρφια σου, στους φίλους σου, στην δουλειά σου παντού!
Να εκφράσεις ο,τι νιώθεις! Να πεις ότι φοβάσαι – δεν είναι κακό! Και ας κλάψεις.
Αλήθεια δεν πειράζει!
Έχουμε και εμείς στην οικογένεια μας έναν ήρωα, την μητέρα μου!
Και κλάψαμε, και πονέσαμε, αλλά στο τέλος τον νικήσαμε!
Βανα Λεπιπα
