γράφει η μαμά Έφη…
Το 2016 έτυχε να είναι η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Η δίχρονη κόρη μου νόσησε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Τα λόγια του γιατρού ήταν ξεκάθαρα. Το παιδί σας έχει κάτι σοβαρό. Εκεί που δημιουργείται το αίμα εκεί χαλάει. Το μόνο που τον ρώτησα ήταν αν θεραπεύεται. Μου είπε ζούμε στο 2016, όλα αντιμετωπίζονται. Όμως δεν μπορώ να σου πω τώρα τίποτα, σε ένα μήνα θα σου πω ακριβώς.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Κατέβαινα τις σκάλες του παιδογκολογικού και σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί, θα ζω ένα όνειρο. Δεν γίνεται να είναι αλήθεια όλα αυτά. Το παιδί μέχρι χθες έπαιζε, ήταν καλά, τί ήταν αυτό που το πυροδότησε. Όμως δεν είχα χρόνο ούτε να κλάψω. Έπρεπε να ενημερώσω τους συγγενείς μου, να επιστρατεύσω δυνάμεις, να οργανώσω το χρόνο, να σκεφτώ και την άλλη κόρη μου που ήταν μόλις 3 μηνών.
Έναν ολόκληρο μήνα μέχρι να μου πει ο γιατρός ακριβώς σε ποια κατηγορία ανήκει το παιδί, δεν βγήκα από το δωμάτιο 217. Ήμουν μόνη με το παιδί, κλεισμένη. Το παιδί έλαβε κατευθείαν θεραπεία για να μπορέσει να μπει σε ύφεση η νόσος. Τα φάρμακα ήταν δυνατά, το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει, με κοιτούσε και με ρωτούσε γιατί χάνω τα μαλλιά μου. Δεν της έκρυψα ποτέ τίποτα, άλλωστε δεν θεωρώ τον καρκίνο ταμπού. Της είπα όλη την αλήθεια από την αρχή. Το άλλο παιδί μου το άφησα 3 μηνών στη γιαγιά και το βρήκα ξανά 8 μηνών, καθώς ήμουν συνέχεια στο Παιδοογκολογικό. Δεν είχα χρόνο καν να σκεφτώ το άλλο μου παιδί.
διαβάστε τη συνέχεια εδώ ⇓
