Τη Δευτέρα με δέχτηκαν στο νοσοκομείο για να ξεκινήσω χημειοθεραπεία την επόμενη μέρα. Για την τελική διάγνωση χρειαζόμουν ακόμα μια επέμβαση, οπότε μου είπαν ότι θα έχω οσφυϊκή παρακέντηση την Τρίτη το πρωί.
Φοβάμαι πολύ τις βελόνες, οπότε ήμουν πολύ αγχωμένη να μπει μια ανάμεσα στους σπονδύλους μου, αλλά προς έκπληξή μου η διαδικασία ήταν πολύ καλύτερη από την αναμενόμενη.
Δυστυχώς, ορισμένοι ασθενείς αναπτύσσουν πολύ ισχυρούς πονοκεφάλους μετά από αυτό και ήμουν ένας από αυτούς. Κάθε φορά που έμπαινα σε όρθια θέση, ο πόνος στο κεφάλι μου ήταν αβάσταχτος. Ξεκίνησα με χημειοθεραπεία την ίδια μέρα, οπότε είχα ναυτία και έπρεπε να κάνω εμετό πολλές φορές.
Την επόμενη μέρα οι πονοκέφαλοι χειροτέρεψαν, έτσι μου είπαν ότι η μόνη επιλογή για να πάψουν ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι για μια ολόκληρη εβδομάδα.
Αυτό σημαίνει να μην σηκώνεσαι για ΤΙΠΟΤΑ – ούτε καν να πηγαίνεις τουαλέτα, να τρως, να κάνεις ντους, να βουρτσίζεις τα δόντια σου… όλα αυτά τα κάνεις στο κρεβάτι.
Νομίζω ότι συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό τη δεύτερη μέρα. Νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Κάθε λεπτό μου φαινόταν σαν μια ώρα.
Αξιοπρέπεια; Ω, δεν την ξέρω πια.
Ένιωσα σαν ένα κομμάτι κρέας και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να ζω πια. Ο σωματικός και συναισθηματικός πόνος ήταν τόσο δυνατός, που δεν μπορούσα καν να τον εκφράσω σε κανέναν (και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ).
Όλοι στο νοσοκομείο ήταν τόσο καλοί. Είχα έναν πολύ καλό συγκάτοικο, και οι νοσοκόμες και οι γιατροί είχαν όλοι μεγάλη κατανόηση και έκαναν ακόμη και μια εξαίρεση και επέτρεψαν στη μαμά μου να έρθει να με επισκεφθεί.
Δεν το κοινοποιώ αυτό για να με λυπηθεί κανείς, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής , να σας δείξω τον βραχώδη δρόμο μου προς την ανάρρωση και ειδικά για να σας υπενθυμίσω ότι δεν πρέπει να παίρνετε τα πράγματα ως δεδομένα.
Αν μπορείς, σήκω και πήγαινε μια βόλτα, απόλαυσε τον ήλιο, απόλαυσε τη βροχή, πέρασε χρόνο με ανθρώπους που αγαπάς, φάε αυτό το επιπλέον κομμάτι κέικ.
Αυτό που ήθελα να κάνω περισσότερο αυτές τις μέρες ήταν απλά να σηκωθώ και να πάω στο παράθυρο να κοιτάξω έξω το πάρκο. Οπότε, αν μπορείς να το κάνεις αυτό, η ζωή σου είναι αρκετά φοβερή και θα πρέπει να το γιορτάζεις κάθε μέρα.
