μια ιστορία αληθινή που μέσα της κρύβει φως!

«Ήρθαν στη βραχεία νοσηλεία του Αγίου Σάββα λίγο μετά από μένα.

Της έσερνε το καρότσι, της μιλούσε, την τσιμπούσε στο πόδι χαϊδευτικά προσπαθώντας να κάνει τα μάτια της να γελάσουν, τη βοηθούσε να βιδώσει λίγο καλύτερα το μπουκαλάκι του νερού, της κρατούσε όλα τα χαρτιά που συνήθως «σέρνει» μαζί του κάποιος σε ένα τέτοιο μέρος και την τσάντα της…

Φρόντιζε να μη στέκει το καρότσι της στο ρεύμα που κάναν οι δύο πόρτες και κρυώνει.

Κάποια στιγμή, νομίζω μοιράστηκαν και τα ακουστικά για να ακούσουν κάτι και έσκασαν στα γέλια κι οι δυό!

Κοιτάζονταν συχνά στα μάτια πίσω απ’ τα γυαλιά τους χωρίς να μιλάνε. Δε θέλω να ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους η μία για την άλλη.

Φορούσαν ίδια μάσκα.

Ήταν αδέρφες.

Σκέφτηκα βλέποντας τες, πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που έχουν κάποιον να τους κρατάει «το χέρι» γερά.

Και πως η τρυφερότητα των ανθρώπων, μπορεί να βρίσκει τον τρόπο και να φαίνεται ακόμη κι όταν όλα είναι πολύ δύσκολα. Με μια μικρούλα κίνηση.

Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω ή ίσως και δίπλα μας, που δεν ξέρουν αν αυτές οι γιορτές θα είναι οι

οι τελευταίες τους. Υπάρχουν πολλά κι αβάσταχτα προβλήματα που πολλοί καλούνται να διαχειριστούν.

Κι υπάρχουμε κι εμείς οι «φαινομενικά» υγιείς σε σώμα και μυαλό, που λέμε πολύ συχνά έτσι κάπως»ελαφριά» τελικά, πως πρέπει να χαιρόμαστε το κάθε λεπτό μαζί με τους ανθρώπους μας, πριν μετατραπούν σε φωτογραφίες. Πριν γίνουν μια ανάμνηση.

Βλέποντας λοιπόν αυτή την εικόνα που με τάραξε αρκετά πριν 2 μέρες και ακόμη την έχω στο μυαλό μου, σκέφτομαι πως τελικά οι δυο τους, βρήκαν τον τρόπο να περνάνε καλά ακόμη και στα δύσκολα, ενώ σκέφτομαι ακόμη πιο έντονα πως γιορτές, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές, δεν είναι μόνο τα στολίδια και τα φωτάκια στο δέντρο. Γιορτές είναι οι δικοί μας άνθρωποι κι η ζεστασιά που παίρνουμε από αυτούς και τους τη δίνουμε πίσω. Κάθε μέρα! Και νομίζω πως πρέπει να μάθουμε να γιορτάζουμε κάθε μέρα μαζί τους. Είτε είναι Χριστούγεννα, είτε είναι μια απλή μέρα.Είτε είναι η καλύτερη, είτε είναι η χειρότερη για εμάς ή γι’ αυτούς. Να τους κρατάμε τους ανθρώπους μας «ολόκληρους».Με τα όλα τους!»

Άννα