Εννέα χρόνια πριν μεταφερόμουν από ένα μακρινό νησί του Αιγαίου την Σάμο ,αφήνοντας πίσω τα τέσσερα παιδιά μου και τους γονείς μου ,με αεροδιακομιδη Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα όπου νοσηλεύτηκα για έξι μήνες στην αιματολογική κλινική του 401 Στρ.Νοσοκομείο Αθηνών με οξεία μυελογενή λευχαιμία δίνοντας μαζί με τους υπέροχους γιατρούς και τους νοσηλευτές μου,τους αιμοδότες και αιμοπετάλιο δότες ,σκληρές και δύσκολες μάχες για να κρατηθώ στην ζωή.
Εκεί είχα στήριγμα στον αγώνα μου τον ακούραστο σύντροφο μου τον αδελφό μου και την σύντροφο του, που στάθηκαν με υπομονή και αγάπη στις δύσκολες μέρες που περνούσα !
Είχα επίσης τις προσευχές και την συμπαράσταση των παιδιών και των γονιών μου και αγαπημένων μου ανθρώπων,που ένιωθα την αγάπη τους έστω και αν ήταν μακριά μου !
Οι χημειοθεραπείες πολλές δύσκολες και από την αρχή γνώριζα οτι ο μόνος δρόμος προς την ίαση ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών !Κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα πως γίνονταν και ποια ήταν η διαδικασία !
Ο αγώνας για την ύφεση της νόσου και στην συνέχεια για μεταμόσχευση είχε ξεκινήσει και είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος από πόσες δυσκολίες χρειάζεται κανείς να περάσει μέσα σε αυτό το τούνελ , με υπομονή δύναμη και επιμονή για να καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί
Ένας αδιάκοπος αγώνας επιβίωσης. πόνου , συντριβής του σώματος και απρόοπτων επιπλοκών με συντρόφευαν σε όλη αυτή την δύσκολη διαδρομή .
Αγωνία επίσης να βρεθεί ο συμβατός δότης και μάχη με τον χρόνο γιατί πάντα υπήρχε ο κίνδυνος της υποτροπής που θα σήμαινε το τέλος ….ποσό δύσκολο είναι αυτό να το διαχειριστείς ποσό επώδυνο να ξέρεις την αλήθεια ….
Ώσπου το αναπάντεχο νέο ότι βρέθηκε η αδελφή ψυχή που θα μου ξαναδώσει την Ελπίδα για ζωή και η κλινική που θα σε αγκαλιάσει και θα προσφέρει την πολύτιμη μονάδα μεταμοσχευσης που χρειαζόμουν και έχει το υπέροχο όνομα ΣΤΟΡΓΗ του Γ .Παπανικολαου στην Θεσσαλονίκη.
Και εκεί αρχίζει ο νέος αγώνας προς την μεταμόσχευση ,η προετοιμασία ,η αγωνία ,η χημειοθεραπεία του μηδενισμού ,η νοσηλεία στην μονάδα οι υπέροχοι γιατροί και νοσηλευτές που ήταν κάθε στιγμή δίπλα μου με ανθρωπιά και αγάπη να ανακουφίζουν σωματικά και ψυχικά τις δύσκολες ώρες ….μέρες ….μήνες …..
Οι δύσκολες επιπλοκές ένα σπασμένο πόδι που ως κακοτυχία ήλθε να κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα και επώδυνα …ο δρόμος δύσκολος γεμάτος πόνο όμως τα κύτταρα της αδελφής ψυχής Γερμανίδας στην καταγωγή είχαν μπει μέσα στο σώμα μου και ήμουν ευγνώμων για αυτό το Θείο δώρο.
Το μοσχευματάκι μου που το αγάπησα από την πρώτη μέρα που ένιωσα να εισβάλει στο σώμα μου άρχισε να μου ξαναδίνει κάθε μέρα που περνούσε σημάδια ότι είχε γίνει θετικά αποδεκτό από το σώμα και τα κύτταρα μου και είχε αρχίσει να καθαρίζει το σώμα μου από την ασθένεια !
Ήταν μια μυσταγωγία ένα υπέροχο θαύμα που μου έδινε κάθε μέρα και μια καινούργια μέρα καλύτερη από την προηγούμενη ώσπου μετά από αγώνα μηνών και χρόνων άρχισα να επανέρχομαι βήμα βήμα σε μια κανονική ζωή με πολλά προβλήματα φάρμακα και δυσκολίες που δεν είχαν όμως καμία σχέση με αρχή της ασθένειας.
Ώσπου έφτασα μετά από δυο ολόκληρα χρόνια μαχών να μου ανακοινωθεί από τους αγαπημένους μου γιατρούς οτι πλέον θα επισκεπτόμουν την αγαπημένη μου Στοργή μια φορά το χρόνο για τον ετήσιο έλεγχο των μεταμοσχευμένων !
Αυτή είναι η δίκη μου ιστορία και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας για να σας πω και κυρίως σε όσους δίνουν αγώνα ,ότι το φάρμακο στην Λευχαιμία είναι ο Άνθρωπος !
Ο ευλογημένος Δότης ,οι άνθρωποι που σε αγαπούν ,οι γιατροί ,οι νοσηλευτές,
οι αιμοδότες, οι αιμοπαιταλιοδοτες!!!
Ο Άνθρωπος που μας χαρίζει το μεγαλείο της Ελπίδας και της Ζωής!!!
Μαρία Ρήγα
