Δε θα ξεχάσω ποτε όταν άνοιξε η πόρτα του διαγνωστικού κέντρου…
εσύ στο καρότσι σου μόλις 14 μηνών,σε έσπρωχνε ο μπαμπάς σου και εγώ στο μπαλκόνι του τρίτου ορόφου κοιτούσα κάτω έτοιμη να πέσω.
Εγώ που πίστευα ότι η ζωή είναι θείο δώρο και δεν έχουμε δικαίωμα να την αφαιρούμε μόνοι.
Μόλις σε αντίκρισα αμέσως κατάλαβα ότι ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω.
Για σένα και για μένα.Για το εμάς που τόσα χρόνια είχα παλέψει να αποκτήσω.
Τρίτο στάδιο λεμφώματος,πως γίνεται να μην έχετε καταλάβει τίποτα επαναλάμβανε ο γιατρός;
Τότε ήμουν στα χαμένα.Η πρώτη στιγμή που λύγισα και μετά ήρθαν άπειρες εξετάσεις,επεμβάσεις,χημειοθεραπείες..
Και ξαναλυγισα όταν ξύρισα τα μακρυά μου ξανθά μαλλιά,αυτά για τα οποία καμάρωνα στη βάπτιση σου πόσο όμορφα είχα χτενιστεί και σε έβλεπα να τραβάς την περούκα μου,να ακουμπάς το άδειο μου κρανίο και να φωνάζεις «σκούφος».
Και ξανά σηκώθηκα γιατί έπρεπε να αντέξω για τις ακτινοθεραπείες..
Και δεν ξαναλυγισα ακόμη και εκείνα τα ατελείωτα βράδια που κάναμε και οι δυο εμετό. Εγώ από τις θεραπείες και εσυ από τις παιδικές ιώσεις..
Και τώρα 4 χρονια μετά με κοιτάω με τα μακρυά μου και πάλι μαλλιά και σε καμαρώνω και δε θα επιτρέψω στον καρκίνο να μας χωρίσει..Γιατί θέλω να σε καμαρώνω να μεγαλώνεις..
Αυτή είναι η δικη μου ιστορία που το κίνητρο μου να παλέψω ήταν ο γιος μου.
Σε αυτόν που εγω είχα δώσει ζωή,έσωσε με την παρουσία του τη δικη μου ζωή και ας μην το ηξερε τότε.
Θώμη
#Cancersurvivor #cancersupport #cancerfighter
