Κάθε φορά που γνωρίζω ακόμη μία συνοδοιπόρο υποσυνείδητα έρχονται στο μυαλό εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα, που έχω νιώσει καθ’ όλη τη διάρκεια των θεραπειών μου. Αν και έχει περάσει μόλις ενάμιση χρόνος από τη λήξη τους συνειδητοποιώ ότι τα έχω απωθήσει τόσο πολύ πίσω στο βάθος του μυαλού μου έτσι, ώστε κάθε φορά που τα ανακαλώ να ξεθωριάζουν όλο και περισσότερο. Έχω την αίσθηση ότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Περίεργος που είναι ο νους μας! Θάβει όλα τα άσχημα και κάνει χώρο για τα ευχάριστα. Θάβει αλλά δεν πετάει. Ίσως επειδή θέλει να υπάρχει ένα « μέτρο σύγκρισης» .
Πώς θα αναγνωρίσεις το όμορφο εάν δεν έχεις γνωρίσει το άσχημο;
Πώς θα αναληφθείς το δώρο της ζωής σε όλο του το μεγαλείο εάν δεν κινδύνεψες να το χάσεις;
Πώς θα καταλάβεις τη δύναμή σου εάν δεν αναγκάστηκες να την χρησιμοποιήσεις;
Αυτές οι ανακαλέσεις της μνήμης μου, μου δίνουν ώθηση να συνεχίσω. Να ξανά σχεδιάσω, να ξανά προγραμματίσω, να ξανά ονειρευτώ. Να προχωρήσω!
Βλέπω πλέον τη ζωή μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Έχω καταλάβει την αξία τους και εκτιμώ τις στιγμές. Αφήνω το γκάζι για λίγο, πατάω φρένο, κάνω στην άκρη και απολαμβάνω την ομορφιά της στιγμής. Την αποτυπώνω με κάθε λεπτομέρεια στο μυαλό μου. Είναι το μαξιλαράκι ασφαλείας μου, το παράθυρό μου κάθε φορά που η πόρτα κλείνει και ο χώρος σκοτεινιάζει.
Γράφει η Αναστασία Αντωνίου
