Κοιτάζω αυτή τη γυναίκα και δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήμουν εγώ, δεν την ξέρω πια, όμως δεν μπορώ να την ξεχάσω
Είμαι περήφανη γι’ αυτήν, την αγαπώ, αλλά και την απεχθάνομαι.
Ήταν τόσο συντετριμμένη σωματικά, διανοητικά και συναισθηματικά
Ήταν φοβισμένη όλη την ώρα
Αναρωτιόταν αν άξιζε τον κόπο
Όλοι θέλουν να γίνω «φυσιολογική», να «προχωρήσω»…. και εγώ το ίδιο
Αλλά ήρθε για μένα όταν όλα ήταν φυσιολογικά και καλά
Ανυπομονώ για τη μέρα που αυτές οι «επετείους» δεν θα με απασχολούν, που θα μπορώ να την κοιτάζω μόνο με αγάπη και ευγνωμοσύνη ΑΛΛΑ για να είμαι ειλικρινής με στοιχειώνει τελευταία
Μου ψιθυρίζει στο αυτί, «μην είσαι πολύ χαρούμενη, μην αισθάνεσαι πολύ άνετα & ασφαλής γιατί τότε είναι που θα σου τα πάρω πάλι όλα»
Έτσι, ναι, όλοι θέλουμε οι αγαπημένοι μας να είναι «φυσιολογικοί» και να προχωρήσουμε όταν συμβαίνει κάτι τραυματικό, ωστόσο, αυτό συνέβη όταν όλα ήταν φυσιολογικά και αυτό είναι τόσο φρικτά εκνευριστικό
Σας αγαπώ και ελπίζω όποιος εκεί έξω παλεύει να προχωρήσει μετά από μια δυσκολία να ξέρει ότι δεν είναι μόνος του
Είναι πραγματικά φυσιολογικό να φοβάσαι να ξανά γίνεις φυσιολογικός
