Η κοπέλα με τον σκούφο και την κουκούλα

Αυθόρμητα ήθελα να της μιλήσω να της πω πως κι εγώ μια άνοιξη πριν έξι χρόνια ήμουν στη θέση της. Αλλά τα κατάφερα, δες με, είμαι μια χαρά

Πριν λίγο εκεί που περίμενα να μου ετοιμάσουν τον καφέ μου, ήρθε μια κοπέλα γύρω στα 25 αν κατάφερα να υπολογίσω σωστά.
Φορούσε σκούφο με κουκούλα από πάνω και δυο μάσκες.
Στην ουσία φαίνονταν μόνο τα μάτια της. Αυτά τα μάτια όμως ήταν τόσο ταλαιπωρημένα που δεν μπορούσαν να κρύψουν αυτό που η κουκούλα έκρυβε. Καρκίνος.
Αυτή η κωλολεξη ακόμα καταφέρνει να με παγώνει όπου τη συναντώ.
Αυθόρμητα ήθελα να της μιλήσω να της πω πως κι εγώ μια άνοιξη πριν έξι χρόνια ήμουν στη θέση της. Αλλά τα κατάφερα, δες με, είμαι μια χαρά.
Κρατήθηκα όμως και το βούλωσα γνωρίζοντας παρά πολύ καλά πως οι ασθενείς καρκίνου προσπαθούν να το κρύβουν, θέλουν να μοιάζουν και να είναι όπως οι άλλοι.
Φορούν περούκες, ψεύτικες βλεφαρίδες και ζωγραφίζουν τα φρύδια τους.
Όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι.
Και το κάνουν για τον εαυτό τους αλλά ΚΑΙ για τους γύρω.
Για να αποφύγουν τα σχόλια, το σούσουρο, τον οίκτο…
Κι εδώ έρχεται το τραγικό: σ’ έναν κόσμο που καταφέρνουμε  καθημερινά να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα και να σεβόμαστε τις επιλογές του καθένα, να είμαστε τόσο πίσω στο να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε ΚΑΙ τις μη επιλογές του.
Ελένη Κιουσέ