Ακόμα θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει « μην φοβάσαι κοριτσάκι μου θα τα καταφέρουμε» λες και μιλούσαμε για κάτι απλό, κάτι καθημερινό, εύκολο και όχι για το πιο δύσκολο ταξίδι της ζωή μας.
Ενα ταξίδι που σου επιτρέπεται μόνο να πηγαίνεις χωρίς να σταματάς, χωρίς να κοιτάς πίσω, χωρίς να προλαβαίνεις να σκεφτείς την επόμενη ημέρα, χωρίς να μπορείς να χαρείς τη επιτυχία ή να κλάψεις για την αποτυχία!
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την μέρα! Ποτέ!
Ούτε μπορώ να φανταστώ τι ένιωθε, πως ένιωθε, τι σκεφτόταν!
Εγώ ;εγώ μόνο απελπισία πόνο και ένα ατελείωτο γιατί;γιατί σε εμάς;
Το έχεις γύρω σου, στο διπλανό σπίτι , στην φιλική οικογένεια αλλά το να το αντιμετωπίζεις στον πιο αγαπημένο σου άνθρωπο είναι κάτι άλλο, κάτι που οι λέξεις είναι μικρές να το περιγράψουν και όλα τα συναισθήματα αδύναμα για να εκφράσουν την απόγνωση
Δεν είχα λόγια… δεν ήξερα τι να της πω, πως να απαντήσω σε αυτή την φράση που ήταν γεμάτη αναμονή.
Καιγόμουν μέσα μου, τα δάκρυα είχαν ανεβεί στα μάτια μου, είχα ρίγος , έτρεμα ,έκλεινε η φωνή μου, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει σε ρυθμούς αργούς ενώ το μυαλό μου έκανε χίλιες σκέψεις το λεπτό, πως ; Γτ; Τώρα τι;
Ναι μαμά μου θα τα καταφέρουμε είπα με όση δύναμη πήρα από την γεμάτη αγωνία ερώτηση της και ασυναίσθητα χωρίς να σκεφτώ έδινα μια υπόσχεση που με βασανίζει μέχρι και σήμερα! Γιατί τις υποσχέσεις πρέπει να της τηρούμε, και στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις κάτι τέτοιο είναι αδύνατο!
γιατί δεν παλεύεις με τον θάνατο αλλά παλεύεις με την ίδια τη ζωή και συχνά η ζωή δεν βρίσκεται μόνο στην ικανότητα να αναπνέουμε αλλά και στη δυνατότητα να ζούμε.
Μαρία