Ένας μήνας μετά την επέμβαση σήμερα και σιγά σιγά νιώθω ότι επιστρέφω στη ζωή.
Σιγά σιγά, βήμα,βήμα, τρίχα, τρίχα.
Ξέρω ότι συνήθως δημοσιεύω όταν αισθάνομαι καλά και αισιόδοξη, αλλά ξέρετε ότι ο πόνος, η απογοήτευση και το άγχος είναι επίσης τακτικά φαινόμενα, σωστά;!
Αυτές οι δύο τελευταίες μέρες σίγουρα ένιωσα σαν ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω. Άρχισα φυσιοθεραπεία για το αριστερό μου χέρι (αποδεικνύεται ότι η αφαίρεση 24 λεμφαδένων κάνει πραγματικά δύσκολο το εύρος της κίνησής μου και η ακτινοβολία απαιτεί να σηκώσω και τα δύο μου χέρια πάνω από το κεφάλι μου) και άρχισα την πρώτη φάση της ενδοκρινικής θεραπείας. Αν παρακολουθείτε εδώ για λίγο καιρό, ίσως θυμάστε ότι έκανα για πρώτη φορά αυτή τη θεραπεία πριν από δύο χρόνια, αμέσως μετά την έναρξη της πανδημίας. Το σώμα μου δεν την ανέχτηκε καλά, αλλά η χειρουργική επέμβαση για τη διάγνωσή μου είχε αναβληθεί , οπότε έπρεπε να την περάσω. Και για άλλη μια φορά, πρέπει να τα καταφέρω.
Μια γλυκιά φίλη μου υπενθύμισε νωρίτερα ότι επιτρέπεται να έχω απαίσιες μέρες , αλλά μετά θα πρέπει να ξανά ξυπνήσω τον εαυτό μου και θα βάλω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, για να κάνω τ επόμενο βήμα και έχει δίκιο. Θα το κάνω. Και το έκανα.
Έτσι δουλεύει αυτό. Για όλους μας. Για τα περισσότερα από αυτά που περνάμε. Πέφτουμε, υποφέρουμε, ξανασηκωνόμαστε. Και ως φίλοι, πιάνουμε ο ένας τον άλλον, κρατάμε ο ένας τον άλλον, σηκώνουμε ο ένας τον άλλον.
Αισθάνομαι ήρεμη και γαλήνια απόψε.
σε ελεύθερη μετάφραση απο :
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)