Έχουν περάσει 3 ημέρες από τότε που μου είπαν ότι είχα 100% ανταπόκριση από τη χημειοθεραπεία και τη χειρουργική επέμβαση – δεν υπάρχει πλέον καρκίνος.
Οπότε γιατί δεν αισθάνομαι 100% καταπληκτικά;
Ναι, είμαι χαρούμενη και ευγνώμων που είμαι ζωντανή. Αλλά έχω επίσης μια βαριά καρδιά για εκείνους που δεν λαμβάνουν τα ίδια νέα και πρέπει να συνεχίσουν να ζουν και να παλεύουν τη ζωή με τον καρκίνο. Πώς είναι δίκαιο ότι κάποιοι επιβιώνουν και άλλοι όχι; Είναι σκληρό.
Οι άνθρωποι με έχουν αποκαλέσει «τυχερή» που βγήκα από την άλλη πλευρά. Δεν αισθάνομαι τυχερή – έπρεπε να χάσω σχεδόν κάθε μέρος μουi: μαλλιά, βλεφαρίδες, βυζιά, ψυχή, ενώ εγώ πέρασα από την κόλαση μόνο και μόνο για να είμαι ζωντανή. Τι το τυχερό έχει αυτό; Ναι, ίσως λίγο πιο τυχερή από κάποιους επειδή έφτασα στην άλλη πλευρά των βαθιών νερών, αλλά δεν υπάρχει τίποτα τυχερό επειδή το να έχεις καρκίνο είναι φρικτό και σε αλλάζει για πάντα.
Η ζωή δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια και αυτό είναι ψυχολογικά δύσκολο να προσαρμοστείς.
Ναι, γίνεται πιο εύκολο, φυσικά, όπως και η θλίψη γίνεται πιο εύκολη όσο περνάει ο καιρός, αλλά είναι πάντα εκεί.
Σαν να έχεις έναν κυνηγό, που πάντα κοιτάς πίσω από τον ώμο σου παρανοϊκά ότι θα επιστρέψει να σε πάρει.
Δεν υπάρχει κανένας κανόνας για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι ή να αισθάνεσαι κατά τη διάρκεια ή μετά τον καρκίνο, αλλά μπορώ να σου πω ότι το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Ποτέ δεν κατεβαίνετε πλήρως από το τρένο, ακόμη και αν έχετε απαλλαγεί από τον καρκίνο.
Είναι μια φούσκα που μόνο όσοι ανήκουν στη λέσχη των καρκινοπαθών θα μπορούσαν να καταλάβουν.
Αν είστε ο ασθενής και ζείτε με τον καρκίνο ή έχετε ξεπεράσει τον καρκίνο, τότε δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο πώς πρέπει να αισθάνεστε. Η ανάρρωση δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι για πάντα. Κάθε μέρα λίγο πιο δυνατός, λίγο πιο αποδεκτός, αλλά δεν αναμένεται να το ξεπεράσεις ποτέ.
Αν γνωρίζετε κάποιον που μόλις πήρε το «ελεύθερος νόσο» – μην περιμένετε να το ξεπεράσει! Να είστε ήρεμοι μαζί τους. Ναι, οι επισκέψεις στο νοσοκομείο μειώνονται, οι εξετάσεις επιβραδύνονται, η θεραπεία σταματά, αλλά όλα αυτά είναι μια κουβέρτα ασφαλείας που τους τραβούν κάτω από τα πόδια.
Η ζωή δεν θα ξαναγίνει ποτέ φυσιολογική γι’ αυτούς, γι’ αυτό να είστε ευγενικοί, υπομονετικοί και να συνεχίσετε να τους στηρίζετε και να τους αγκαλιάζετε όταν το χρειάζονται. Είναι τρομακτικό πράγμα να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο και δεν θα το καταλάβεις ποτέ αυτό μέχρι να σου συμβεί.
Είμαι καλά, βρίσκω την ευτυχία, μαθαίνω για μια νέα εγώ. Απλά νιώθω ότι η ζωή μετά τον καρκίνο θα πρέπει να τη σκεφτεί και να μιλήσει κανείς περισσότερο.
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
