Κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι επικίνδυνο και το ξεπερνάς , ουσιαστικά δηλαδή ξεπερνάς τον εαυτό σου, ποτέ δεν επιστρέφεις στην προηγούμενή σου κατάσταση.
Νόμος ; Άμυνα;
Αυτό συμβαίνει γιατί στην πρώτη σου επαφή έχεις αυτό που πολλοί αποκαλούν «άγνοια κινδύνου», το οποίο παύει να υφίσταται όταν πλέον το έχεις ξεπεράσει και αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο και τις όποιες συνέπειες αυτού, εάν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά….
Τότε είναι που φωλιάζει βαθιά μέσα σου ο φόβος.
Αναρωτήθηκε άραγε κανείς πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να σηκώνεις το βάρος αυτής της δεύτερης ευκαιρίας που σου χαρίστηκε;
Νιώθεις τόσο ευλογημένος που επέλεξε εσένα για να δώσει αυτό το πολύτιμο δώρο. Ένα δώρο από πορσελάνη που δεν πρέπει όμως να ξανασπάσεις, δεν πρέπει να ξανακρύψεις, δεν πρέπει να επιτρέψεις να ξαναπιάσει σκόνες και αράχνες. Αρχικά χαίρεσαι, νιώθεις ικανοποίηση και αγαλλίαση που άκουσε τις προσευχές σου, όμως έπειτα κυριεύεσαι από αυτό το τόσο άσχημο αίσθημα του φόβου.
Φοβάσαι ότι δεν θα το φροντίσεις σωστά, ότι ίσως δεν σου αξίζει, ότι θα έρθει ξανά εκείνη η στιγμή που όλα θα ξανασκοτεινιάσουν, ότι ζεις μέσα σε μια όμορφη σαπουνόφουσκα που κάποτε θα ξανασπάσει.
Φοβάσαι ότι θα δεις πάλι τη ζωή σου να αλλάζει σε μια στιγμή.
Φοβάσαι ότι δεν θα έχεις τις δυνάμεις να το αντέξεις ξανά.
Φοβάσαι τον πόνο που θα ξανανιώσεις και θα ξανά προκαλέσεις.
Όμως, όλα αυτά είναι ανθρώπινα. Είναι το ξέσπασμα του εαυτού σου και των συναισθημάτων σου. Όλων εκείνων που δεν άφησες να βγουν στην επιφάνεια όταν πάλευες με το θεριό.
Άλλωστε μετά τον πόλεμο καταγράφονται οι απώλειες.
Συνειδητοποιείς ξαφνικά την ανθρώπινη υπόστασή σου. Συμβιβάζεσαι με αυτή και ημερεύεις. Σηκώνεσαι πληγωμένος, ακρωτηριασμένος, φοβισμένος, αλλά και ικανοποιημένος που τα κατάφερες. Τόλμησες να τα βάλεις μαζί του και δικαιώθηκες . Γεύτηκες τη χαρά της νίκης .
Κάθε νίκη έχει τη σημασία της και τη σημαντικότητά της. Σε ωθεί να πιστέψεις στις δυνατότητές σου και πολλές φορές να τις ξεπεράσεις. Να γαληνέψεις , να ταπεινωθείς, να συναισθανθείς, να εξανθρωπιστείς.
«Αν μπορείς κοίταξε το φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.» Ν. Καζαντζάκης
Αντωνίου Αναστασία
