Πλέον τις θεραπείες του Δημήτρη, θα τις κάνουμε στο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας «Νίκος Κούρκουλος».
Το παλιό νοσοκομείο του ΙΚΑ στη γωνία των οδών Ασωπίου και Παράσχου μεταμορφώθηκε, σ´ ένα κέντρο στολίδι, με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, που δεν έχει να ζηλέψει κανένα ιδιωτικό.
Επιτέλους χώροι και υποδομές που αξίζουν στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την πιο δύσκολη μάχη της ζωής τους.
Με χειρουργεία της μιας μέρας, σύγχρονους μαστογράφους, Τμήμα Ακτινοθεραπείας, ιατρείο πόνου, αχ «πονεμένη» ιστορία αυτά τα ιατρεία πόνου σε όλα τα νοσοκομεία.
Περιβάλλον και συνθήκες ακριβώς όπως ορίζονται από παγκόσμιες προδιαγραφές.
Έτσι θα έπρεπε να είναι όλα τα νοσοκομεία της χώρας, αλλά κυρίως τα Ογκολογικά .
Ο πόνος και η απώλεια μια γυναίκας έγινε προσφορά, η κυρία Μαριάννα Λάτση, έδωσε στους ασθενείς αυτό που τους αξίζει, αξιοπρέπεια και φροντίδα.
Θέλει διπλό κουράγιο, εκεί που εσύ έχασες να επιστρέφεις, για να δώσεις .
Καθόμαστε στην αναμονή μέχρι να καλέσουν τον Δημήτρη για την θεραπεία του, απέναντι μας είναι ένας μεγαλόσωμος άντρας, μάλλον κοντεύει τα 60 και μόνο το ταλαιπωρημένο πρόσωπο του ,προδίδει την ηλικία του, αφού τα μαλλιά του είναι πυκνά και γκρίζα και η κορμοστασιά του στιβαρή.
Φοράει βαριά παπούτσια εργασίας, μια μπλε σκούρη σαλοπέτα και ένα διαφημιστικό μπλουζάκι, κάποιου συνεργείου αυτοκινήτων στα Σεπόλια.
Τα χέρια του, είναι μαυρισμένα από τον ήλιο και από την δουλειά του, είναι αυτά τα χέρια που έρχονται στο μυαλό σου, όταν κάποιος σου πει «πιάνει την πέτρα και την στύβει».
Τον παρατηρώ ώρα, κοιτάει το ρολόι στον τοίχο και φαίνεται να τον έχει κουράσει η αναμονή, τον έχω κατατάξει στην δική μου κατηγορία, θα είναι σύνοδος σκέφτομαι της γυναίκας του μάλλον, αλλά πριν τελειώσω την σκέψη μου τον καλούν για θεραπεία.
Σοκαρίστηκα γιατί σκέφτηκα πως ο άνθρωπος αυτός μετά την θεραπεία του θα επιστρέψει στη δουλειά του, σε μια σκληρή χειρωνακτική εργασία.
Πόσοι άνθρωποι έχουν την «πολυτέλεια» της άδειας από την δουλειά τους, ενώ κάνουν θεραπείες;
Πόσοι άνθρωποι μπορούν να λείψουν και η δουλειά τους να είναι εκεί και να τους περιμένει;
Αλλά και οι φροντιστές, πόσοι μπορούν να σταθούν δίπλα στον άνθρωπο τους, χωρίς να φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους;
Ναι ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις αλλά όχι ,
δεν υπάρχει ισότητα απέναντι στον καρκίνο.
Πίστη Κρυσταλλίδου