Αυτή η φωτογραφία είναι από την Κυριακή, 27 Νοεμβρίου 2016.
Χαζεύομαι με τον 2χρονο Τζέιμς το βράδυ πριν από τη διπλή μου μαστεκτομή. Όταν ακόμα ζούσα με τόσο φόβο. Όταν υπήρχαν ακόμα τόσα πολλά άγνωστα.
Πέντε μέρες πριν μάθω ότι πιθανότατα θα έπρεπε να κάνω χημειοθεραπεία για δεύτερη φορά, η οποία χτύπησε σχεδόν μέχρι θανάτου το ήδη εξασθενημένο από τη χημειοθεραπεία σώμα μου.
Αλλά είμαι εδώ – εδώ είμαστε. Όλοι μας. Έχοντας επιβιώσει τόσα πολλά τα τελευταία πέντε χρόνια. Είναι ένα ορόσημο, αν και πρέπει να ομολογήσω, δεν είναι τόσο μεγάλη η ανακούφιση όσο πάντα φανταζόμουν ότι θαν είναι.
Είμαι χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ, γεμάτη ευγνωμοσύνη που με βοηθάει στη θεραπεία μου.
Προσπαθώ να βοηθάω άλλους και ευχαριστώ όλους όσους έστειλαν αγάπη, ή θετική αύρα, ή οικονομική υποστήριξη, ή κάρτες, ή πρόσεχαν τον Τζέιμς, ή προσευχήθηκαν ή με σήκωσαν με οποιονδήποτε τρόπο.
Όλα βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν γιατί εξακολουθώ να είμαι στα πάνω και στα κάτω μου.
σε ελεύθερη μετάφραση απο:
