«Προοπτικές» Μεσημέρι Νοεμβρίου.
Κανονικά δε θα έπρεπε να έχει έστω και λίγο κρύο; Περισσότερο σαν αρχές Σεπτέμβρη μοιάζει με τέτοιο ήλιο. Κάθομαι σε ένα σιδερένιο τραπεζάκι στην πλατεία με τους φίλους μου. Συζήτηση, γέλια, χαρά κι όλα αυτά μετά από καιρό κάπως πιο «ελεύθερα», χωρίς μάσκες και χωρίς το φόβο για τον ιό που έχει κάνει μαντάρα ζωές και ψυχολογίες 2 χρόνια τώρα.
Η ερώτηση έρχεται στη ροή της συζήτησης απ’ το πουθενά, και χωρίς να την περιμένω:
«Δεν ήθελες μετά την ασθένεια σου να αράξεις; Να ξεκουραστείς ή ίσως και να φυλαχτείς;» Σκέφτηκα τι απάντηση θα έδινα, κάνοντας μια βουτιά για λίγο μέσα μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μια τόση δα λέξη, καρφώθηκε στο κεφάλι μου. «Προοπτική«!
Η απάντηση στην ερώτηση που προηγήθηκε, ήταν ένα μεγαλόφωνο «ΟΧΙ«! Οχι, δεν ήθελα να αράξω, να ξεκουραστώ ή ίσως και να φυλαχτώ σε κανένα από τα αρκετά στάδια της…»αναμέτρησης»!
Ούτε και τώρα που φαινομενικά είμαι σε μια ασφαλή κατάσταση μετά από πολύ καιρό. Ήθελα απλά, να έχω από κάπου να πιαστώ! Για να συνεχίζω. Από τα βλέμματα των δικών μου ανθρώπων που τελικά μετρώνται στην παλάμη του ενός χεριού.
Από ένα ραντεβού που κλείνονταν με αγαπημένα πρόσωπα για καφέ! Από ένα ωραίο γεύμα που σκεφτόμουν πως θα έρθει σύντομα, έχοντας απέναντι μου ανθρώπους που εκτιμώ. Οι άνθρωποι…Αχ οι άνθρωποι.
Αυτή η κρίσιμη μάζα που πολλές φορές κάνει τα αδύνατα να μοιάζουν δυνατά. Οι άνθρωποι που σε κρίσιμες στιγμές σου απλώνουν το χέρι για να πιαστείς.
Από την προσμονή μου για να βρεθώ μέσα σε ένα ποτάμι κάνοντας τη δουλειά που τόσο αγαπώ.
Απ’ την ανάγκη μου για ένα σύντομο ή όχι και τόσο, μικρό ταξίδι!
Από την ιεροτελεστία του διαβάσματος της Κυριακάτικης εφημερίδας.
Από τις ώρες που βυθίζομαι στον καναπέ του σπιτιού μου.
Από μια όμορφη φωτογραφία που θα βγάλω.
Απ’ το γινάτι που βάζω καμιά φορά με τον εαυτό μου.Κι όλα όσα μπορεί ή δε μπορεί τελικά να κάνει.
Από μια βόλτα με το αμάξι τη νύχτα πλάι στη λίμνη.
Από το να προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται σε όλες τις συνθήκες, για να μην στιγματιστώ ως «ασθενής». Ως αυτή, που δεν το μπορεί.
Από τις απογοητεύσεις που κι αυτές είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Από μια ωραία βόλτα για περπάτημα, μόνη ή με παρέα! Κι ας το κάνα πολλές φορές για να αποδείξω στους άλλους, και ίσως και στον εαυτό μου, πως είμαι καλά και ΜΠΟΡΩ!
Η καθημερινότητα. Αυτή η τόσο αυτονόητη για κάποιους , αλλά τόσο ζητούμενη για κάποιους άλλους. Την επόμενη φορά που θα αρπάξεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου για να βγεις μια βόλτα έξω από το σπίτι, κάνε εικόνα πόσοι θα ήθελαν, μα δεν τα καταφέρνουν.
Ποτέ όμως να αράξω ή να φυλαχτώ. Απ’ τις απαντήσεις μου, κατάλαβα πως τελικά, ο Καρκίνος, μου έδωσε προοπτική. Προοπτική αναμονής για το αύριο.
Προοπτική για να γνωρίσω καλύτερα τους αγαπημένους μου. Γιατί κακά τα ψέματα, μέσα από μια τέτοια εμπειρία, ξαναγνωριζεσαι με τους ανθρώπους δίπλα σου.
Προοπτική για να γίνομαι καλύτερη μέρα με τη μέρα !
Προοπτική για να έχω την πολυτέλεια να λέω «όχι»!
Προοπτική για να μπορώ να εκφράζω ελεύθερα τις απόψεις μου.
Προοπτική για να γίνομαι όταν χρειάζεται, λιγάκι «κολωπαιδο»…κι ας μην είναι σωστό…
Προοπτική για να επιλέγω τους ανθρώπους που θέλω να υπάρχουν στη ζωή μου!
Προοπτική για να κάνω τους άλλους να κατανοήσουν πως παρόλο που είμαι άρρωστη, έχω ανάγκες και θέλω να ζω όπως όλοι οι «νορμάλ» και υγιείς άνθρωποι.
Προοπτική να ζω!
Μην κάνεις τον Καρκίνο σου εχθρό σου… Κάνε τον Καρκίνο προοπτική σου!
Άννα
