Έπρεπε να επιστρατεύσω όλα μου τα κουράγια για να βγω στην πλατεία να δω το παιδί μου στην παρέλαση.
Δεν ήταν που τα πόδια μου ήταν βαριά από τις χημειοθεραπείες, ήταν που (λες και δεν έφτανε η δίνη του ενδεχόμενου θανάτου) έπρεπε να αντιμετωπίσω τα αδηφάγα βλέμματα του κόσμου, θωρώντας με χωρίς μαλλάκια, με καπελάκι τζόκερ.
Με έναν αέρα παρισινό. Έναν αέρα παρισινής θλίψης… Αλλά ήμουν εκεί. Και ο γιος μου με έβλεπε εκεί. Αναμεμειγμένη με την κοινωνία, δίπλα του.
Όταν βλέπω ανθρώπους με οιαδηποτε δυσμορφία να κυκλοφορούν, διδάσκομαι.
Διδάσκομαι κι επιβεβαιώνεται μέσα μου ότι μόνο με το κεφάλι ψηλά μπορείς και πρέπει να αντιμετωπίζεις τη διαφορετικότητα. Αυτή είναι αληθινή μαγκιά.
Τα σέβη μου! Βγάλτε τους ανάπηρους από τα σπίτια, διαλαλείστε την αρρώστιά σας, ελάτε να κλάψουμε μαζί, όλοι πάσχουμε, μη μασάτε, η Αρεία φυλή μάς τελείωσε, την πάτησε το τρένο της Αγάπης!
‘Οσο για σένα… Μην τολμήσεις να κοροϊδέψεις τον διαφορετικό! Γιατί ναι.
Η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να επιβεβαιώνεται η θυμόσοφη παιδική ρήση
«’Οποιος κοροϊδεύει τον άλλον, κοροϊδεύει τα μούτρα του»…
Χριστίνα Λεμπούση
