Άνοιξα σήμερα το αρχείο μου των εξωτερικών ιατρείων -με πάνω από πέντε χιλιάδες καρκίνους μαστού την τελευταία δεκαπενταετία. Έβαλα δυό-τρεις λέξεις κλειδιά για να εντοπίσω τις διαδρομές κάποιων παλαιοτέρων.
Ενδεικτικά κατέγραψα: πάνω από τριακόσιες γυναίκες διέκοψαν ή αραίωσαν τις επισκέψεις μετά από δέκα χρόνια παρακολούθησης -όχι, δεν απεβίωσαν, αλλά απογαλακτίστηκαν από την «κηδεμονία» μου. Με πολλές από αυτές διατηρώ επαφή και ξέρω ότι ζουν μια φυσιολογική ζωή, ενώ αρκετές νεότερες έγιναν και μανούλες. Η Σίλβια μού στέλνει φωτογραφίες με τα μικρά της -τα εγγόνια μου πρόσεχε, της λέω κάθε φορά.
Γιατί κοινοποιώ εδώ αυτή την αυτοσχέδια, πρόχειρη αναδρομή;
Τις τελευταίες μέρες πολλές ασθενείς με καρκίνο μαστού προβάλλουν αναπόφευκτα την κατάληξη της Φώφης στον εαυτό τους.
Υπενθυμίζεται λοιπόν:
-Δεν υπάρχει αρρώστια ή θεραπεία με εκατό τοις εκατό ίαση ή θνησιμότητα!
–Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί τη σημαντικότερη ίσως «αφήγηση επιτυχίας» της σύγχρονης ογκολογίας -με την πρώιμη νόσο ιάσιμη και την προχωρημένη νόσο να έχει μετατραπεί σε τυπική χρονία νόσο, αμφότερες στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων
-Οι αστοχίες στη ριζική θεραπεία του πρώιμου ή τη διαχείριση του προχωρημένου καρκίνου του μαστού, αναπόφευκτα υπάρχουν και θα υπάρχουν, ωστόσο περιορίζονται σε ολοένα μικρότερα κλάσματα ασθενών χάρις στη συνεχή εξέλιξη της βασικής και της κλινικής έρευνας.
-Όταν οι προβολείς φωτίζουν τις δυσμενείς εκβάσεις, αμβλύνεται η αντίθεση λαμπρότητας και σκότους στο τοπίο της σύγχρονης ογκολογίας -και φωτοχυσία δεν υπάρχει μόνο στον καρκίνο του μαστού!
Τονίζεται: η δυσμενής περίπτωση της Φώφης μπορεί και πρέπει να μείνει η εξαίρεση στον κανόνα!
Αλέξανδρος Αρδαβάνης
