Ο Οκτώβριος έχει καθιερωθεί ως breast cancer awareness month και μέρες σκέφτομαι να γράψω κάτι γι’ αυτό απλώς δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω…
Ας αρχίσω απ’ το γεγονός πως είναι μακάριοι αυτοί που δεν έχουν βιώσει τον θάνατο του αλώβητου εαυτού τους. Όσο δεν συμβαίνει τίποτα το τραγικό στη ζωή μας πιστεύουμε πως είμαστε αλώβητοι. Πως εμείς θα πάρουμε στις πλάτες μας όποιον δικό μας αρρωστήσει, πως εμείς θα γηροκομησουμε τους γονείς μας, θα προφυλάξουμε τα παιδιά μας, θα σώσουμε τον κόσμο όλον.
Μια στιγμή είναι, ένα δυνατό χαστούκι όταν ακούς: «λυπάμαι υπάρχει εύρημα». Και μένεις μετέωρος να προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει συμβεί, τι πήγε λάθος, τι δεν πρόσεξες και γιατί να τυχει αυτό σ’ εσένα. Και το «αυτό» κανεις δεν στο λέει «καρκίνο» γιατί η λέξη σοκάρει, προτιμάμε να τη στολίζουμε με άλλες λέξεις μπας και γλυκάνει. Νεοπλασία, κακοήθεια και διαφορα άλλα. Όπως και να το πεις όμως η ουσία δεν αλλάζει. Αυτό το πράγμα μπορεί να σε σκοτώσει και κρύβει από πίσω του δεκάδες μικρές και μεγάλες απώλειες, πένθη που βιώνεις καθημερινά. Για τα κομμάτια που ίσως έχασες, για το αντίο στην ψυχική σου υγεία, για τα μπες-βγες στα νοσοκομεία, για τις παρενέργειες των φαρμάκων, για την απομάκρυνση «φίλων-αδελφών», για τα μαλλιά σου που πέφτουν τούφες στο μπάνιο, για ένα σωρό άλλα που όταν διάβαζες στο παρελθόν έλεγες: «α, τον καημένο τι έπαθε». Τώρα όμως ο καημένος που το έπαθε είσαι εσυ και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να το αντιμετωπίσεις.
Νιώθεις μόνος ακόμα κι αν περιστοιχίζεσαι από πολλή αγάπη και ενδιαφέρον. Νιώθεις ανήμπορος και πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Όλοι σε λένε μαχητή μα δεν ξέρεις γιατί, μια επιλογή έχεις μόνο και αυτήν ακολουθείς, ο στόχος σου είναι ένας: να ζήσεις. Και να καταφέρεις να γίνεις αυτός που ήσουν πριν σου συμβεί όλο αυτό. Κι εδώ έρχονται τα τραγικά νέα: ποτέ δεν θα γίνεις ξανά αυτός που ήσουν. Ο καρκίνος είναι μια χρόνια ασθένεια, δεν είναι γρίπη που την περνάς και πάει. Σε σημαδεύει σωματικά και ψυχικά. Μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτόν και τα κατάλοιπά του. Μαθαίνεις πως δεν είσαι ατρόμητος, πως φοβάσαι, νευριάζεις, δειλιάζεις, τα παρατάς, βρίσκεις λίγη δύναμη, προχωράς και όλο αυτό είναι μια συνεχόμενη μάχη που πρέπει να δώσεις μπας και καταφέρεις αυτό που πριν λίγο καιρό θεωρούσες δεδομένο: να ζήσεις.
Αυτός που ήσουν πριν μπορεί να μην γίνεις αλλά η πιθανότητα να βγεις απ’ όλο αυτό ένας καλύτερος άνθρωπος είναι τεράστια!
Μπορεί ο καρκίνος να βρίσκεται ανάμεσα μας, όλοι να έχουμε έναν συγγενή ή έναν γνωστό που τον έχει περάσει ή τον περνάει, μα δεν παύει να είναι ταμπού. Και ο καρκινοπαθής μαζί με όλα τα βάρη που κουβαλάει θα πρέπει να κουβαλήσει και την προκατάληψη, τα σχόλια και τις απόψεις του καθένα… πολλοί προσπαθούν να το κρύψουν, ειδικά εμείς οι γυναίκες που κλονίζεται περισσότερο η εικόνα μας. Περούκες, ψεύτικες βλεφαρίδες, ζωγραφισμένα φρύδια, πράγματα που μας επιβαρύνουν περισσότερο μιας και μας κάνουν να νιώθουμε κάτι διαφορετικό, εξωγήινο… ενώ εμείς οι ίδιες πριν λίγο καιρό κοιτάξαμε ίσως λίγο πιο επίμονα μια γυναίκα με τουρμπάνι στο κεφάλι που πέρασε δίπλα μας στον δρόμο.
Και οι γιατροί ψάχνουν να βρουν το γιατί. Κληρονομικότητα; Τυχαίο περιστατικό; Κακή ποιότητα ζωής; Κάποιο ψυχολογικό σοκ; Κι εσύ ψάχνεις επίσης να βρεις το γιατί και το τι έκανες λάθος, τι φταίει. Η απάντηση που έκανε εμένα να ηρεμήσω ήταν αυτή που μου έδωσε ο σύντροφός μου όταν τον ρωτούσα γιατί. «Γιατί έτσι!»
Ο καρκίνος ίσως έχει κάποιες προτιμήσεις μα δεν κάνει διακρίσεις. Μωρά, έφηβοι, γέροι, όλοι εν δυνάμει πελάτες του.
Και θα μου πεις τώρα —και θα έχεις και δίκιο:
«τι θες ρε μαντάμ και μας μαυρίζεις την ψυχή πρωινιάτικα…»
και θα σου απαντήσω ένα πράγμα μόνο:
«προσπάθησε να μάθεις το σώμα σου και τον εαυτό σου, μην αγνοείς σημάδια που βλέπεις, μην αδιαφορείς για αλλαγές στο σώμα σου. Πρόσεχε την υγεία σου, είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που θα σου δωθεί ποτέ. Όχι, μην γίνεις υστερικός και ασθενοφοβικος, μόνο ψάξου, κάνε τις προληπτικές σου εξετάσεις και προσπάθησε να απολαμβάνεις όσο περισσότερο γίνεται τη ΖΩΗ που απλόχερα σου χαρίζεται.
Ξέρεις για πολλούς δεν είναι δεδομένη…»
Ελένη
