Ξυπνάς μια μέρα μετά από 4 χρόνια και νομίζεις πως όλα πια έχουν πάρει το δρόμο τους, η πληγή έχει επουλωθεί και μπορείς να συνεχίσεις.
Έχεις κλικάρει τα 5 στάδια του πένθους.
Την άρνηση, στην αρχή ακόμα, που ήσουν σίγουρη πως άκουγες το βράδυ, τα κλειδιά του στην πόρτα.
Το θυμό , ναι το θυμό που δεν κράτησε τις υποσχέσεις του, σε εκείνο το για «πάντα μαζί» και την αθέτηση του «ζω για σένα ψυχή μου».
Τη διαπραγμάτευση , ατελείωτα βράδια κοιτώντας το λευκό ταβάνι, η διαπραγμάτευση, με τον εαυτό σου, με το Θεό, με όλους τους άλλους,
Διέγνωσες έγκαιρα και την καταθλιψούλα σου, τις μέρες που δεν είχες κουράγιο να σηκωθείς από το κρεβάτι, που δεν υπήρχε λόγος να ντυθείς, να φας, να κάνεις μπάνιο.
Τέσσερα χρόνια και τα στάδια του πένθους εναλλάσσονται, συμπυκνώνονται , εκτονώνονται, επαναλαμβάνονται για να φτάσεις στην «πολυπόθητη αποδοχή» και να πας τη ζωή σου παρά κάτω.
Και ενώ θεωρείς πως είσαι εκεί στην αποδοχή , ξυπνάς αυτό το πρωινό που σας ανέφερα στην αρχή και συνειδητοποιείς πως ζεις σε ένα σπίτι, που δεν έχει αλλάξει τίποτα από την μέρα που έφυγε.
Τα έπιπλα είναι ακριβώς στο σημείο που εκείνος τα τοποθέτησε , οδηγείς ακόμα το παλιό του αυτοκίνητο, ζεις ανάμεσα στα βιβλία που εκείνος διάβασε, έχεις κρατημένο το εισιτήριο για το Παρίσι, το απόκομμα από την τελευταία παράσταση που είδατε μαζί, οι φωτογραφίες σας γεμίζουν έναν τοίχο και τα παπούτσια του είναι δίπλα στα δικά σου.
Νομίζεις πως είσαι στην αποδοχή, αλλά δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να κλείσει τον κύκλο. Έχεις «βολευτεί» στη θλίψη σου.
Αν είσαι τυχερός και έχεις ανθρώπους που σ´ αγαπάνε, θα σε πιάσουν από τους ώμους, θα σε ταρακουνήσουν και θα σου πουν :
–γιατί ταλαιπωρείς τον εαυτό σου; Γιατί δεν διεκδικείς αυτό που σου αξίζει ;
Αν έχεις ανθρώπους που σε νοιάζονται, θα έρθουν σπίτι σου και θα σου πουν
–θα βγάλουμε αυτή τη Βιβλιοθήκη από εδώ και θα βάλουμε τον καναπέ απέναντι από το παράθυρο.
Και θα σε πιέσουν ως εκεί που αντέχεις, για να το κάνεις, μπορεί να πάρει λίγες ώρες, αλλά μπορεί και για εβδομάδες τα πράγματα να είναι έξω στην βεράντα περιμένοντας να τα τοποθετήσεις εσύ εκεί που πρέπει.
Όταν όμως αυτό συμβεί, αμέσως αλλάζει η οπτική σου, είναι η δική σου οπτική για τη ζωή και όχι αυτή που έβλεπες μαζί του.
Να έχετε το νου σας τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν μια απώλεια , ο χρόνος μόνο δεν φτάνει , είναι σημαντικός αλλά δεν φτάνει. Μπορεί να φαίνεται πως προχωρούν , αλλά ουσιαστικά να παραμένουν εγκλωβισμένοι, σε αυτό που θέλανε να ζήσουν με τον άνθρωπο που έφυγε.
Και κυρίως στις γυναίκες, πρέπει να προσέχουμε, νομίζω πως η αποδοχή για τις γυναίκες σε σχέση με τους άντρες που βιώνουν απώλεια, είναι πιο αργή και πιο επίπονη .
Πίστη Κρυσταλλίδου
