‘Άλλος ένας καρκινοπαθής που “ηττήθηκε” από τον καρκίνο;
Μια “μάχη χάθηκε” και πάλι; Από αυτόν τον μπήξε, τον δείξε, τον καριόλη, τον νικητή καρκίνο;
Εξοργίζομαι!
Γιατί η φάρα μας, ημών των καρκινοπαθών, όσων πέθαναν, αλλά και όσων ζούμε (ποιος ξέρει για πόσο ακόμα), μόνο κερδισμένη είναι. Ποτέ ένας καρκινοπαθής δεν χάνει τη μάχη. Γιατί ακόμα και αν ο ίδιος δεν ζήσει, πρόλαβε έστω για λίγο να δει το ουσιαστικό νόημα της ζωής (που άλλοι, και υπέργηροι ακόμα, δεν έχουν πάρει χαμπάρι), γιατί οι κοντινοί του παραδειγματίστηκαν από το θάρρος του, γιατί γεύθηκε τη ζωή με το φόβο του μελλοθάνατου.
Μπορεί να πεθαίνουν περισσότεροι από καρδιά, αλλά εκεί το πράγμα δεν είναι προσωποποιημένο. Ο τερατώδης καρκίνος, ο διάβολος, που βγάζει φωτιές από το στόμα και κατατρώει τους πάντες!
Και θύματα αυτής της δαιμονοποίησης είμαστε όλοι μας και όταν ασθενήσουμε, τα πόδια μας κόβονται, οι αισθήσεις μας παραλύουν και η βούληση να αμυνθούμε κάμπτεται. Πώς να τα βάλεις με το διάβολο, ε; Μια αρρώστια είναι. Τελεία. Που, εκτός των περιπτώσεων με γονιδιακές επιβαρύνσεις, μπορείς να την αποφύγεις με έναν ορθό τρόπο ζωής.
Η Φώφη δεν έχασε. Αγωνίστηκε, έμεινε στην Ιστορία για την ευγένεια και το ήθος της, ήταν παρούσα στη ζωή και ολοζώντανη. Μπράβο της!
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΑΜΠΟΥΣΗ
