Πριν από τη διάγνωση του ραβδομυοσάρκωμα, δούλευα πάνω από 40+ ώρες την εβδομάδα. Δίδασκα μαθήματα, έκανα δουλειά πλήρους απασχόλησης και είχα αφοσιωθεί στην καριέρα μου .
Ήταν κάτι που είχα επιλέξει . Μου άρεσε πολύ η φασαρία, οι ρυθμοί μου, η ένταση .
Και τότε όλα σταμάτησαν.
Δεν μπορούσα πλέον να δουλέψω ήμουν μεταξύ των χημειοθεραπειών, ακτινοβολιών και χειρουργικών επεμβάσεων.
Ήμουν συντετριμμένη . Μίλησα με το γιατρό μου και του εξήγησα πόσο σημαντική είναι η δουλειά μου και εκείνος απάντησε
-Η δουλειά σας τώρα είναι να θεραπεύσετε. Η δουλειά σας είναι να βελτιωθεί η υγεία σας.
ωραία είπα και πώς την κάνεις αυτή τη δουλεία ; έψαχνα καιρό την απάντηση μέχρι που συνειδητοποίησα πως η δουλειά μου είναι , να δίνω και να παίρνω αγάπη , να ξεκουράζομαι, να γιορτάζω το θεραπευτικό έργο που κάνει ο Θεός στο σώμα μου.
Είναι δουλειά μου να γράφω μηνύματα ελπίδας στη μέση της απόγνωσης είτε διαβάζονται από ένα άτομο είτε χίλια.
