Όταν έχασα τη φωνή μου τον Ιούνιο του 2019, δεν περίμενα ποτέ τι θα εξελισσόταν τον επόμενο χρόνο.
Είχα βήχα και δύσπνοια, αλλά δεν ένιωθα άρρωστη. Μετά από δύο λανθασμένες διαγνώσεις (αλλεργιών και οξείας παλινδρόμησης ), τελικά έκανα ακτινογραφία θώρακος και στη συνέχεια αξονική τομογραφία θώρακος, η οποία έδειξε όγκους στον αριστερό πνεύμονα που ήταν ύποπτοι για κακοήθεια.
Ο γιατρός μου έδωσε αυτά τα σοκαριστικά νέα την Παρασκευή το απόγευμα στις 5:00, αλλά είπε ότι ο καρκίνος του πνεύμονα σήμερα δεν είναι θανατική καταδίκη. Σίγουρα δεν την πίστευα τότε.
Ο σύζυγός μου και εγώ περάσαμε το Σαββατοκύριακο προσπαθώντας να διαχειριστούμε το σοκ, ενημερώνοντας την οικογένεια και τους φίλους και δυστυχώς, συμβουλευόμενοι τον «Dr. Google» !
Σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό !
Ήμουν τυχερή που έχω πνευμονολόγο που γνώριζε τις δοκιμές βιοδείξεων. Αυτός ο όρος μπορεί να προκαλέσει σύγχυση επειδή χρησιμοποιείται εναλλακτικά με μοριακές ή γενετικές δοκιμές, αλλά βασικά ο ιστός και το αίμα μπορούν να ελεγχθούν για γενετικές αλλοιώσεις που είναι θεραπευτικές. Μετά τη βιοψία, έμαθα ότι ο όγκος μου είχε μετάλλαξη EGFR (διαγραφή Exon 19), η οποία έκανε τον ογκολόγο μου πολύ «χαρούμενο» επειδή ήμουν υποψήφια για στοχευμένη θεραπεία. Η τελική διάγνωση ήταν το αδενοκαρκίνωμα μη μικρών κυττάρων σταδίου IIIB. Η απώλεια της φωνής μου προκλήθηκε από ένα μόνιμα παραλυμένο αριστερό φωνητικό κορδόνι λόγω του όγκου στον πνεύμονα μου.
Πώς απέκτησα καρκίνο του πνεύμονα; Θα μπορούσε να ήταν η τοξική σκόνη από την κατάρρευση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στο Κάτω Μανχάταν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001; Ήμουν υπάλληλος γραφείου στο κέντρο της πόλης για πολλά χρόνια, και παρόλο που δεν ήμουν παρούσα εκείνη τη φοβερή μέρα, επέστρεψα στη δουλειά την επόμενη εβδομάδα, όταν το Λόουερ Μανχάταν άνοιξε ξανά. Ο αέρας ήταν γεμάτος σωματιδιακή ύλη, και για μήνες τα ακάλυπτα φορτηγά γεμάτα με συντρίμμια χτυπούσαν. Η εκτίμηση τότε ήταν ότι ο αέρας ήταν «ασφαλής».
Τον Δεκέμβριο του 2019 και τον Ιανουάριο του 2020, πέρασα από ακτινοβολία και χημειοθεραπεία, και οι δύο προκάλεσαν σοβαρές παρενέργειες. Η ακτινοβολία μου έδωσε εξαιρετικά οδυνηρή οισοφαγίτιδα (λόγω της θέσης των λεμφαδένων) και το φαγητό και το ποτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Αφυδατώθηκα τακτικά και έπρεπε να κάνω ενυδάτωση IV στο κέντρο έγχυσης χημειοθεραπείας μου 3 φορές την εβδομάδα. Ήταν δύσκολο να διαχειριστώ τον πόνο .
Την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου 2020, ανέπτυξα σοβαρό κοιλιακό άλγος, ο οποίος με έστειλε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, όπου είχα επείγουσα κοιλιακή χειρουργική επέμβαση για διάτρητο έντερο. Είχα σήψη και θα είχα πεθάνει χωρίς εγχείρηση. Ήταν στη ΜΕΘ μετεγχειρητική επέμβαση που δεν ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να επιβιώσω από τον πόνο και τη ναυτία, είπα στην αδερφή μου ότι θα μπορούσα να δεχτώ τον θάνατό μου. Το ξέρω ότι την φόβισα , αλλά απλά είχα κουραστεί.
Αφού μετακόμισα σε ένα κανονικό δωμάτιο νοσοκομείου, συνέχισα να αγωνίζομαι: Είχα ορθοστατική υπόταση, που σήμαινε ότι η αρτηριακή μου πίεση θα έπεφτε κατακόρυφα όταν ο φυσιοθεραπευτής προσπαθούσε να με αναγκάσει να σηκωθώ.
Ήμουν στο νοσοκομείο για 10 ημέρες και σε ένα κέντρο αποκατάστασης για άλλες 10 ημέρες, όπου δούλευα με φυσικούς και επαγγελματίες θεραπευτές. Ευτυχώς, πήρα εξιτήριο μόλις ξεκίνησε ο Covid. Έλαβα την υγειονομική περίθαλψη στο σπίτι για περίπου ένα μήνα μετά.
Η ανάρρωσή μου ήταν αργή, επώδυνη και άνιση – αλλά τελικά άρχισα να γίνομαι πιο δυνατή .
Τον Ιούνιο του 2021 ανέπτυξα έρπητα ζωστήρα και χρειάστηκαν αρκετές εβδομάδες για να ανακάμψω από αυτό. Σήμερα αισθάνομαι σχεδόν φυσιολογική οι αξονικές μου δείχνουν ότι οι θεραπείες και η στοχευμένη θεραπεία ήταν επιτυχημένες.
Ο ογκολόγος μου είναι ικανοποιημένος με την πρόοδό μου και το Πρόγραμμα Υγείας του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου με έχει κηρύξει «υγιή» με καρκίνο του πνεύμονα. Καθ ‘όλη τη δοκιμασία μου, ήμουν τόσο ευγνώμων που έχω τον άντρα μου ως αφοσιωμένο φροντιστή.
Νομίζω ότι ήταν πιο δύσκολο γι ‘αυτόν.
Αυτό που έμαθα ήταν ότι το μυαλό μου σταδιακά ανάρρωσε μαζί με το σώμα μου.
Judy Meyers
ελεύθερη μετάφραση απο το ihadcancer.com
