Καρκίνος. Μια λέξη, πολλά συναισθήματα

Ο Αντώνης ήρθε αντιμέτωπος για πρώτη φορά με τον καρκίνο όταν ήταν 12 χρονών "...ο καρκίνος , αυτή η λέξη που όλοι φοβόμαστε ακόμη και να προφέρουμε δεν είναι ανίκητος. Ναι, είναι δύσκολος αντίπαλος, ναι είναι σκληρός, ναι δεν πρέπει να τον υποτιμούμε, αλλά δεν πρέπει να τον φοβόμαστε."

 Όταν πρωτοδιαγνώσθηκα με οστεοσάρκωμα (καρκίνος των οστών) ήμουν 12 χρονών και κάτι. Θυμάμαι την στιγμή που μου ανακοίνωνε η μάνα μου πως θα έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο για λίγο καιρό.
Αμέσως ρώτησα (σχεδόν χαρούμενος) «άρα θα λείψω από το σχολείο μερικές μέρες;» Βλέπετε η αφέλεια ενός παιδιού. Απάντηση δεν πήρα. Που να φανταστεί το παιδικό μυαλό μου το τι θα ακολουθούσε.
Χημειοθεραπείες, εμετοί, χάσιμο κιλών,ειδική διατροφή, απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα. Όλη η ζωή μου να αλλάζει από τη μια  μέρα στην άλλη.
Επτά  μήνες κράτησε αυτός ο Γολγοθάς.
Η αλήθεια από αυτή τη διαδικασία δεν θυμάμαι και πολλά. Το μόνο που θυμάμαι ήταν οι εμετοί, η αδυναμία που ένιωθα σε όλο μου το κορμί και τη μάνα μου να προσπαθεί να βρει απάντηση στο καθημερινό μου ερώτημα «γιατί σε εμένα».
Επιστροφή στο σχολείο λοιπόν Μάρτιο του 2003. Πρώτη γυμνασίου τότε, νέο σχολείο, νέοι καθηγητές, νέοι συμμαθητές.
Ιατρικές εξετάσεις, κάθε εβδομάδα που σταδιακά έγινε μήνας, ο μήνας, 3 μήνες και ακολούθως 6.
Τα βασικά: αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες θώρακος και έλεγχος από τον παιδοογκολόγο. Και ερχόμαστε στον Δεκέμβριο του 2006.
Τελευταίες εξετάσεις πριν γίνει ετήσιο το check up. Τα αποτελέσματα καθόλου ενθαρρυντικά.
Μετάσταση στους πνεύμονες. Βλέπετε αυτός ο αλήτης δεν τα βάζει εύκολα κάτω. Ένιωσα τη γη να χάνετε κάτω από τα πόδια μου. Ότι προσπαθούσα να ξεχάσω 4 χρόνια τώρα, τα βλέπω να περνούν μπροστά από τα μάτια μου.
Ποιο ζωντανά και ποιο απειλητικά από ποτέ. Μετά από έρευνα στο διαδίκτυο, κατάλαβα πως τα πράγματα θα ήταν πιο ζόρικα. Ευτυχώς όμως ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα πως θα έχανα για ακόμη μια φορά τα μαλλιά μου, πως θα έκανα εμετούς, πως θα ένιωθα «ζωντανός νεκρός» στο μεγαλύτερο μέρος αυτού του αγώνα.
Τους γιατρούς τους ήξερα, ήξερα πως μπορούσα  να στηριχτώ πάνω τους.
Ήξερα πως θα με πρόσεχαν σαν τα  μάτια τους μέχρι να βγω για ακόμα μια φορά νικητής. Τίποτα πλέον δεν ήταν στο χέρι μου. Η μάλλον σχεδόν τίποτα.
Στη πορεία ανακάλυψα πως το ισχυρότερο όπλο ήταν η πίστη και η ψυχολογία. Όσο αφορά την πίστη, άφησα όλη τη δουλειά στη μάνα μου. Που την έχανα, που την έβρισκα στο εκκλησάκι του νοσοκομείου ήταν. Όσο αφορά την ψυχολογία, αποφάσισα πως έπρεπε να γίνω πιο αναίσθητος. Όλα στο χαλαρό και όπου βγάλει. Σε αυτό βέβαια βοήθησαν και 2 «συναγωνίστριες» μου στα διπλανά κρεβάτια. Αστεία πειράγματα, επιτραπέζια παιχνίδια για να ξεχνιόμαστε.
Οι μήνες περνούσαν, ο πόνος μεγάλωνε, το ερώτημα «γιατί σε εμένα» επέστρεφε.
Στον αγώνα δίπλα μου απέκτησα ένα νέο συναγωνιστή, τη σύζυγο μου που έτυχε να γνωρίσω στη ποιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. 2 μήνες αφότου τη γνώρισα, μετά από κάποιες παρενέργειες των χημειοθεραπειών, έπρεπε να συνεχίσω στο Λονδίνο.
Χωρίς τους «συναγωνιστές» δίπλα μου πλέον, έπρεπε να προχωρήσω τον αγώνα με μόνους συνοδοιπόρους τους γονείς μου.  Το «γιατί σε μένα» και το «θέλω να επιστρέψω
σπίτι» επι καθημερινής βάσεως πλέον.
Ψυχολογία στο ναδίρ, νεύρα στο ζενίθ. Έμεινα στο Λονδίνο για περίπου 4 μήνες. Σε αυτούς τους 4 μήνες φλέρταρα με τον χάρο 2-3 φορές. Πλησιάζει η μέρα του μεγάλου χειρουργείου. 9 Αυγούστου 2007.
Το «κακό» βρισκόταν κολλητό στην αορτή της καρδίας. Δύσκολη επέμβαση διάρκεια 9 ωρών. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν οι ώρες. Μετά το χειρουργείο,  ο γιατρός μας ανέφερε πως όλα πήγαν καλά.
Το «κακό» αν και κολλητό στην αορτή, δεν αντιστάθηκε ιδιαίτερα στο να βγει (η πίστη της μάνας που λέγαμε).  14 χρόνια μετά, όλα έχουν αλλάξει. Η ζωή προχωρά, οι μνήμες όμως μένουν εκεί, να μας θυμίζουν πως σε αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί. Αλλά κυρίως να μας θυμίζουν πως ο καρκίνος , αυτή η λέξη που όλοι φοβόμαστε ακόμη και να προφέρουμε δεν είναι ανίκητος. Ναι, είναι δύσκολος αντίπαλος, ναι είναι σκληρός, ναι δεν πρέπει να τον υποτιμούμε, αλλά δεν πρέπει να τον φοβόμαστε.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Αρχικά δεν ήθελα να θυμάμαι το παραμικρό από αυτά. Οι ουλές όμως  που αντικρίζω καθημερινά στον καθρέφτη δεν με αφήνουν να τα ξεχάσω.
Βλέποντας τες κάθε πρωί θυμάμαι το πόσο τυχερός είμαι που ζω, και ξεκινά η μέρα μου με μια θετική αύρα.
Θυμάμαι πως τα πραγματικά προβλήματα είναι τα προβλήματα υγείας, και πως τα υπόλοιπα είναι απλά προβληματισμοί.
Αντώνης