Το σώμα μου υπέμενε τόσο πολύ πόνο και τραύμα τους τελευταίους 7 μήνες.
Ανοίχτηκε στα δύο. Κομμάτια αφαιρέθηκαν, κομμάτια αντικαταστάθηκαν.
Έπρεπε να προσαρμοστώ στην λειτουργία του πλέον ως μη-γυναικείο σώμα.
Χημικές ουσίες εγχυθηκαν στις φλέβες μου και ταξίδεψαν σκοτώνοντας όλα τα καλά και κακά κύτταρα στο διάβα τους, προκαλώντας τεράστια πίεση στην καρδιά μου.
Το σώμα μου ξεγυμνώθηκε από κάθε κομμάτι τρίχας.
Τα ούλα μου μάτωσαν και η γλώσσα μου γέμισε ρωγμές. Τα σπλάχνα μου δεν έχουν ξαναπεράσει τέτοιο πόνο και δυσφορία.
Προκαλώντας αιμορραγίες και δάκρυα. Εξανθήματα, το δέρμα μου να καίει και να είναι τόσο ευαίσθητο στο άγγιγμα. Ενοχλήσεις στα κόκαλα και πόνοι του θανατά.
Ένοιωθα σα να με δερνανε για μέρες και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Οξύς νευροπονος σαν μαχαιριές στα χέρια μου, στα πόδια, στα κόκαλα και σε ολόκληρο το κεφάλι μου. Ακόμα και το μυαλό μου είχε μεταφερθεί σε σκοτεινά μέρη.
όλα αυτά δεν θέλω να τα ξαναζήσω ποτέ .
Ακόμα και μετά από όλα αυτά σηκώνομαι κάθε πρωί καθώς είμαι ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ σε αυτή τη γη.
Ακόμα και μετά από όλα αυτά ακόμα χαμογελάω και γελάω.
Ακόμα και μετά από όλα αυτά το σώμα μου δεν με απογοήτευσε ούτε μια φορά!
Ακόμα κι αν κάποιες φορές φαίνεται να είναι έτοιμο να καταρρεύσει σαν σωρός στο πάτωμα, δεν το κάνει.
Το σώμα μου συνεχίζει να βρίσκει τη δύναμη να με στηρίξει να βγάλω ακόμα μια μέρα.
Το σώμα μου Μ’ αγαπάει κι αυτό γιατί, αγαπάω ακόμα το σώμα μου. Τις ουλές της μάχης, το φαλακρό κεφάλι, τη δύναμη και την αγνή θέληση ❤️
Πηγή:
