Ο καρκίνος είναι μια ύπουλη ασθένεια, την κουβαλάς στο dna σου, την δημιουργεί ο τρόπος ζωής σου και συνδέεται με την ψυχή σου!
Ένα από τα παραπάνω φτάνει για να βρεθείς αντιμέτωπος μαζί του, κάποιες φορές βέβαια εμφανίζεται και χωρίς κανένα λόγο, για αυτό είναι ύπουλος!
Το πιο σκληρό όμως σε αυτή τη μάχη είναι πως για γίνεις καλά πρέπει να γίνεις χάλια!
Η θεραπεία του καρκίνου είναι περισσότερο κακοποιητική από εκείνον .
Αυτό που πρέπει να υποστεί το ανθρώπινο σώμα για να πολεμήσει την κακοήθεια είναι ακραίο . Είναι όμως απαραίτητο!
Η εικόνα των καρκινοπαθών δεν πρέπει να μας δημιουργεί οίκτο, αλλά θαυμασμό για το πείσμα και την αντοχή τους!
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία, αφήνει ένα κομμάτι του σώματος του εκεί, γυρίζει σπίτι και δεν είναι ο ίδιος.
Σχεδόν όλες τις φορές, μετράει πληγές, πρησμένα πόδια, ιλίγγους, χαμένα μαλλιά , χαμένη γεύση.
Θυμάμαι τα πόδια του Δημήτρη, τα δυνατά του πόδια, είχε φτάσει καιρός που είχαν πρηστεί τόσο πολύ και δεν χωρούσαν πια ούτε σε παπούτσια ούτε σε παντόφλες!
Εκείνος όμως επέμενε να στέκεται όρθιος, να περπατά με όλη την περηφάνια του κόσμου!
Δεν έχω δει ως τώρα άλλον άνθρωπο να πορεύεται σε μια χαμένη μάχη με τέτοιο παράστημα!
Κρυσταλλίδου Πίστη
