Τα πρωινά όταν χτυπά το ξυπνητήρι μου για να πάω στην δουλειά, σηκώνομαι βιαστικά για να μην σε ξυπνήσω, πάλι σε άκουγα χθες, να στριφογυρίζεις μέχρι αργά, πονάς πολύ τις τελευταίες μέρες και μόνο όταν σε ανακουφίσει η ζεστή θερμοφορα, που βάζεις στην κοιλιά σου, σε παίρνει ο ύπνος.
Πατάω στις μύτες των ποδιών μου, ανάμεσα στο κομοδίνο και την ντουλάπα, αδέξια μπαλαρίνα, για να φτάσω στο μπάνιο.
Επιστρέφω στο δωμάτιο να ντυθώ και έχεις ξυπνήσει, μου λες με ένα φωτεινό χαμόγελο
-καλημέρα κορίτσι μου.
Μου προσφέρεις μια αληθινή «καλημέρα» σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, ούτε ο καρκίνος, ούτε οι θεραπείες, αλλά ούτε και η κούραση σου.
Μου λες «καλημέρα» σαν υπόσχεση και ευχή, σαν να ξεκινάμε τη ζωή μας από την αρχή, κάθε μέρα!
Στέκομαι να ετοιμαστώ, στον καθρέφτη μπροστά από το κρεβάτι μας και εσυ έρχεσαι πίσω μου, κάθεσαι αγουροξυπνημένος και όμορφος στην άκρη του κρεβατιού, ακουμπάς το κεφάλι σου στην πλάτη μου και με κλειστά μάτια ξεκινάς να μου χαϊδεύεις τα γυμνά μου πόδια.
Σου γκρινιάζω πως θα αργήσω πάλι στη δουλειά, αλλά κάνω ότι μπορώ, για να καθυστερώ την προετοιμασία μου, το ντύσιμο,το μακιγιάζ και τα μαλλιά μου.
Πόσο θέλω να επιστρέψω στο κρεβάτι μαζί σου, τώρα που δεν πονάς και έχεις καλή διάθεση.
Όμως πιο πολύ απολαμβάνω τον τρόπο που με χαϊδεύεις, σε κάθε κίνηση του χεριού σου,
τ´ ορκίζομαι πως ακούω και μια λέξη, άλλοτε μια φράση,
«Σ´ αγαπώ», «μην φύγεις», «συγνώμη», «θα τ´ αλλάξουμε όλα στο υπόσχομαι».
Πίστη Κρυσταλλίδου
