Εδώ και μέρες στριφογυρίζεις στο μυαλό μου, όχι ότι έφυγες ποτέ, αλλά είναι σαν να προσπαθείς να μου πεις κάτι, σαν να θέλεις να κάνεις αισθητή την παρουσία σου στη ζωή μου.
Αχ!!! Γλυκό μου κορίτσι, το ξέρω και το ξέρεις, άλλωστε σου το είχα πει, ότι όπως όλα στη ζωή μας έτσι και η συνάντησή μας δεν ήταν τυχαία. Εκεί μέσα στα δωμάτια χημειοθεραπείας μπορείς να γνωρίσεις τους καλύτερους ανθρώπους και να γεννηθούν οι πιο δυνατές, οι πιο αληθινές φιλίες. Εκεί με το κοινό χαρακτηριστικό της αρρώστιας δεν ενδιαφέρεσαι εάν θα αρέσεις στον άλλο, εάν θα είσαι αποδεκτός και ξεγυμνώνεις τον πραγματικό σου εαυτό χωρίς υποκρισίες και δήθεν. Εκεί λοιπόν μια Δευτέρα του περασμένου Φλεβάρη προ κορωνοιού είχα την χαρά να σε συναντήσω. Καθόσουν στη διπλανή πολυθρόνα, χαμογελαστή και ευδιάθετη. Με καλωσόρισες οσάν να γνωριζόμασταν χρόνια
-Γεια, είμαι η Κατερίνα και έχω καρκίνο στο στήθος. Ακόμη δεν χειρουργήθηκα.
-Γεια, είμαι η Αναστασία. Έχω κι εγώ καρκίνο στο στήθος και δεν χειρουργήθηκα ακόμη.
-Έχω μία κορούλα 5 χρονών
-Εγώ έχω τρεις κόρες και ένα γιο
-Είμαι νηπιαγωγός
-Είμαι γιατρός
-Έχω μεταστάσεις στα οστά και το συκώτι
Δαγκώθηκα. Γύρισα και σε κοίταξα επίμονα προσπαθώντας να διακρίνω θλίψη, πίκρα , θυμό στα μάτια σου. Όμως του εναντίον , με κοιτούσες με εκείνα τα μεγάλα μάτια σου χαμογελαστή σαν να μου είχες πει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Θεώρησα ότι κάτι μάλλον δεν κατάλαβα καλά και σε ξαναρώτησα, αλλά πήρα πάλι την ίδια απάντηση με την ίδια ηρεμία που μοιάζει με εκείνη την αθωότητα μικρού παιδιού. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχε κανένα νόημα η πορεία της αρρώστιας μας τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ήμασταν και οι δύο εργαζόμενες, μητέρες, σύζυγοι, με τις ζωές μας, τα όνειρά μας, τα σχέδιά μας για το μέλλον. Μετά την αρχική γνωριμία μας και το πρώτο μούδιασμα και αφού αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η πορεία μας πλέον είναι παρόμοια, ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε έτσι απλά για πράγματα καθημερινά, κοινά, σαν να είχαμε φύγει από εκείνο το δωμάτιο. Σαν να καθόμασταν σε ένα καφενεδάκι της Σβώλου, σαν δύο καλές φίλες που βγήκαν για τον πρωινό καφέ απολαμβάνοντας τον χειμωνιάτικο ήλιο. Είπαμε, είπαμε εκείνη τη μοναδική μέρα πολλά. Ωραία και άσχημα, αλλά όλα αλήθειες. Πήραμε και δώσαμε κουράγιο η μία στην άλλη.
Εκείνη τη μοναδική μέρα αισθάνθηκα ότι γνώρισα την καλύτερη μου φίλη, την κολλητή μου, την αδελφή μου. Μαζί σου για πρώτη φορά απελευθέρωσα τα συναισθήματά μου και τους φόβους μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανταλλάξαμε σκέψεις, εμπειρίες, συμβουλές και χωριστήκαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε την επόμενη Δευτέρα εκεί στο δωμάτιο χημειοθεραπείας. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε την υπόσχεσή μας, λόγω κορωνοιού, λόγω διαφορετικών σχημάτων θεραπείας, λόγω…, λόγω…,λόγω….όμως αυτή η Δευτέρα του Φλεβάρη μας σημάδεψε!
Τίποτε στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να μην ξανασυναντηθήκαμε αλλά μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο και μαθαίναμε η μία τα νέα της άλλης. Συνεχίζαμε μαζί τον αγώνα μας, αλλά πλέον όχι μόνες. Είχαμε στήριγμα η μία την άλλη. Δεθήκαμε τόσο πολύ σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Σε αποκαλούσα και με αποκαλούσες «αδελφή ψυχή».
Η Κατερίνα μου όμως το χαμογελαστό, αθώο κορίτσι μου, που μου έδινε θάρρος και κουράγιο, με την καθαρή καρδιά και τη μεγάλη πίστη στο Θεό, με την αγάπη και τη δίψα για τη ζωή, που πάλεψε και έκανε δύσκολες θεραπείες μέχρι τέλους, δεν τα κατάφερε.
Έφυγες αθόρυβα, την ημέρα των γενεθλίων σου. Έφυγες τόσο γρήγορα και δεν προλάβαμε να πιούμε εκείνον τον ριμαδοκαφέ που υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη όταν όλα θα τελείωναν. Έφυγες ,αλλά μέσα μου είναι συνέχεια τα λόγια σου
-Τι κι αν φοράμε περούκα; Καλύτερα μη σου πω. Είμαστε συνέχεια χτενισμένες .
-Δεν υπάρχει περίπτωση να πεθάνουμε. Ούτε μία στο εκατομμύριο. Εμείς έχουμε μικρά παιδιά. Έχουμε υποχρεώσεις. Θα κάνουμε τις θεραπείες μας και θα είμαστε καλά.
Τόσο κουράγιο! Τόσο θάρρος! Τόση αγάπη για τη ζωή!
Σ’ αγαπάω πολύ κορίτσι μου. Είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα. Έφυγες μαχόμενη, δεν εγκατέλειψες ποτέ, δεν λιγοψύχησες ποτέ. Μέχρι τέλους προσευχόσουν και ζητούσες να γίνει το θέλημά Του. «Αν το θέλει ο Θεός…»
Αντωνίου Αναστασία
