Ημέρα καρκίνου σήμερα. Και η νύχτα; Η νύχτα καρκίνου;
Αυτές οι νύχτες θα έπρεπε να γιορτάζονται, οι ατέλειωτες νύχτες αγωνίας, δεν ξημερώνει κι ο Θεός να τελειώσει αυτή η εξομοίωση θανάτου… Κι αν κοιμηθώ και πεθάνω;
Λες και δεν υπάρχει η μέρα γι’αυτήν την εξόδιο παράσταση. Φόβοι παράλογοι, ανόητοι, υπερβολικοί; Στο κάνει αυτό ο καρκίνος.
Σε παντρεύει με τον φόβο. Μόνο που εδώ ο φόβος δεν είναι παράλογος, ανόητος ή υπερβολικός. Είναι υπαρκτός, πραγματικός, όλοι ξέρουμε κάποιον που χάθηκε στα δόντια του.
Όσο φόβο όμως και να μας γεμίζει αυτός ο ανομολόγητος αόρατος εχθρός, δεν μας πειράζει το μυαλό. Αυτό είναι το όπλο του μαχητικού καρκινοπαθούς, το μυαλό του.
Αυτό είναι που μας οδηγεί στο να είμαστε υπάκουοι στους γιατρούς μας, να κάνουμε σωστή διατροφή, να βρίσκουμε λύσεις, να μένουμε όρθιοι, εκεί, με την ασπίδα στο χέρι.
Να κινητοποιούμε τις θεόρατες ψυχικές μας δυνάμεις. Έως ότου δεν θα χρειαστεί να πολεμάς πιο τόσο πολύ και τότε πια θα μπορείς να καταρρεύσεις.
Μια κατάρρευση από τη οποία δεν νομίζω ότι συνέρχεσαι ποτέ. Αλλά ζεις…
Λαμπούση Χριστίνα
Photo by Daan Stevens on Unsplash
