Ένα από τα βασικά ζητήματα που επισημαίνει η Ένωση για τον Διεθνή Έλεγχο του Καρκίνου, είναι η «ισότητα στην πρόσβαση» στις υπηρεσίες του καρκίνου.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κοινότητα με αναπηρία, η οποία συχνά παραβλέπεται σε έρευνες και εκστρατείες για την ανισότητα του καρκίνου. Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν όλο και περισσότερο μέρος του ιστού της κοινωνίας και έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν ίση πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου του καρκίνου.
Ωστόσο, οι επαγγελματίες υγείας είναι συχνά απροετοίμαστοι και αγνοούν πώς να παρέχουν δίκαιες και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες σε αυτόν τον ενίοτε πολύπλοκο πληθυσμό, του οποίου τα σώματα μπορεί να απαιτούν καταλύματα με εξοπλισμό ή συγκεκριμένες διαδικασίες.
Αντ ‘αυτού, οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης και οι προσπάθειες προαγωγής της υγείας συχνά επικεντρώνονται σε θέματα που σχετίζονται άμεσα με μια αναπηρία παρά στη βελτίωση της υγείας και της ευημερίας μέσω στρατηγικών πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης.
Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό όταν πρόκειται για τον έλεγχο καρκίνου, το κύριο μέσο για την έγκαιρη ανίχνευση και θεραπεία της νόσου, με αναφορές που δείχνουν ότι μια σειρά από εμπόδια συμβάλλουν σε μια σημαντική ανισότητα στην προληπτική εξέταση καρκίνου μεταξύ των ατόμων με αναπηρία.
Αυτά τα ζητήματα συμβάλλουν στα άτομα με ειδικές ανάγκες να είναι πολύ λιγότερο πιθανό να λάβουν σημαντικούς προληπτικούς ελέγχους, όπως τεστ παπ, μαστογραφίες, προληπτικό έλεγχο καρκίνου του εντέρου και του παχέος εντέρου και διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για καθυστερημένη διάγνωση και θνησιμότητα από καρκίνο, αποτελέσματα που δεν έχουν προφανή ιατρική σχέση με τη διάγνωση αναπηρίας ενός ατόμου.
Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι οι ίδιοι οι πάροχοι πρωτοβάθμιας περίθαλψης ανέφεραν ότι χρειάζονται πρόσθετη εκπαίδευση για να βελτιώσουν την άνεσή τους στη σύσταση και εκτέλεση προσυμπτωματικού ελέγχου για άτομα με σωματική και πνευματική αναπηρία.
Σύμφωνα με μελέτη που έγινε το 2013, περίπου ένας στους πέντε ενήλικες στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε αναπηρία. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες συχνά έχουν πρόβλημα να λάβουν υγειονομική περίθαλψη για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένου του ότι δεν μπορούν να προγραμματίσουν ραντεβού και δεν έχουν δυνατότητα μεταφοράς στην κλινική. Ως αποτέλεσμα, τα άτομα με αναπηρία έχουν συνήθως χαμηλότερα ποσοστά ελέγχου καρκίνου από τα άτομα χωρίς αναπηρία, καθιστώντας πιο πιθανό ο καρκίνος τους να βρεθεί αργότερα, όταν είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί.
Αυτή η μελέτη εξέτασε πόσα άτομα με και χωρίς αναπηρία έλαβαν προτεινόμενες εξετάσεις ελέγχου καρκίνου του μαστού, του τραχήλου της μήτρας και του παχέος εντέρου το 2013, ανά τύπο αναπηρίας. Συνολικά, το 17% των ενηλίκων ηλικίας 21 έως 75 ετών αναγνωρίστηκε ότι έχει τουλάχιστον έναν από τους τέσσερις τύπους αναπηρίας: ακοή, όραση, γνωστική (η ικανότητα ενός ατόμου να συγκεντρώνεται ή να λαμβάνει αποφάσεις) και κινητικότητα (δυσκολία στο περπάτημα).
Η αναφερόμενη χρήση του τεστ Παπανικολάου για τον έλεγχο καρκίνου του τραχήλου της μήτρας μεταξύ γυναικών ηλικίας 21 έως 65 ετών με αναπηρία κυμαινόταν από 66%έως 80%, σε σύγκριση με γυναίκες χωρίς αναπηρία (81%). Οποιαδήποτε αναπηρία: 72%. Αναπηρία ακοής: 73%. Αναπηρία όρασης: 77%. Γνωστική αναπηρία: 80%. Αναπηρία κινητικότητας: 66%. Χωρίς αναπηρία: 81%.
Ο επιπολασμός της μαστογραφίας για τον έλεγχο καρκίνου του μαστού μεταξύ γυναικών ηλικίας 50 έως 74 ετών με αναπηρία ήταν επίσης χαμηλότερος (61%έως 68%) σε σύγκριση με γυναίκες χωρίς αναπηρία (73%). Οποιαδήποτε αναπηρία: 67%. Ακουστική αναπηρία: 67%. Αναπηρία όρασης: 64%. Γνωστική αναπηρία: 61%. Αναπηρία κινητικότητας: 68%. Χωρίς αναπηρία: 73%. Ο έλεγχος για καρκίνο του παχέος εντέρου ήταν 57% μεταξύ ενηλίκων ηλικίας 50 έως 75 ετών χωρίς αναπηρία και κυμάνθηκε από 49% έως 65% μεταξύ των ατόμων με αναπηρία. Οποιαδήποτε αναπηρία: 62%. Αναπηρία ακοής: 65%. Αναπηρία όρασης: 49%. Γνωστική αναπηρία: 56%. Αναπηρία κινητικότητας: 63%. Χωρίς αναπηρία: 57%. Προτάσεις διαλογής Οι γυναίκες των οποίων ο γιατρός συνέστησε τεστ Παπανικολάου ή μαστογραφία ήταν πιο πιθανό να κάνουν το τεστ, είτε είχαν αναπηρία είτε όχι. Αλλά οι γυναίκες με αναπηρία ήταν ακόμα λιγότερο πιθανό να υποβληθούν σε εξετάσεις από τις γυναίκες χωρίς αναπηρία.Οι πιο συνηθισμένοι λόγοι που έδωσαν οι άνθρωποι για να μην υποβληθούν σε έλεγχο ήταν – Δυσκολία ραντεβού (9% των ατόμων με αναπηρία και 5% των ατόμων χωρίς αναπηρία). Ο χρόνος αναμονής στην κλινική είναι πολύ μεγάλος (7% των ατόμων με αναπηρία και 3% των ατόμων χωρίς αναπηρία). Καμία μεταφορά στην κλινική (7% των ατόμων με αναπηρία και 1% των ατόμων χωρίς αναπηρία)
Ένα ίσως πιο ιδιαίτερο κομμάτι αυτής της υπόθεσης, αποτελούν τα άτομα με διανοητική αναπηρία.Πολλά άτομα με διανοητική αναπηρία θα προσβληθούν από καρκίνο ή θα επηρεαστούν από καρκίνο σε κάποια φάση της ζωής τους, είτε μέσω του ίδιου του καρκίνου είτε μέσω ενός στενού συγγενή ή φίλου με καρκίνο . Υπάρχει έλλειψη διαθέσιμης γνώσης σχετικά με την κατανόηση και την εμπειρία του καρκίνου των ατόμων με διανοητική αναπηρία και την ανάγκη τους για πληροφορίες σχετικά με τον καρκίνο.Υπάρχουν λίγα λεπτομερή στατιστικά στοιχεία για τον καρκίνο για άτομα με διανοητική αναπηρία, αλλά πληθυσμιακές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι ο καρκίνος αντιπροσωπεύει το 8-16% των θανάτων σε αυτήν την ομάδα. Σύμφωνα με σχετική έρευνα, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ευρήματα είναι το γεγονός ότι τα άτομα με διανοητική αναπηρία, προστατεύονται ακόμη και από τις πιο βασικές πληροφορίες για τον καρκίνο.
Για τον γενικό πληθυσμό, το άνοιγμα γύρω από μια τελική διάγνωση έχει γίνει αποδεκτό από καιρό ως η προτιμώμενη επιλογή από τους επαγγελματίες υγείας, ιδιαίτερα εάν πρόκειται για διάγνωση καρκίνου.Είναι αναγκαίο να γίνουν μελέτες με θέμα την καρκινική εμπειρία των ατόμων με διανοητική αναπηρία από τη δική τους σκοπιά. Οι μελέτες θα μας δείξουν ότι τα άτομα με διανοητική αναπηρία έχουν σημαντικά πράγματα να πουν για τις δικές τους εμπειρίες. Είναι ζωτικής σημασίας οι μελλοντικές μελέτες σε αυτόν τον τομέα να περιλαμβάνουν άτομα με διανοητική αναπηρία ως πληροφοριοδότες.
Δροσιά Μπισιρίτσα
