19 Νοέμβρη Λοιπόν. Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες για τους περισσότερους. Για μένα όμως πλέον είναι η Παγκόσμια Ημέρα Παγκρεατικού Καρκίνου.
Δύσκολος αντίπαλος. Και ύπουλος. Ξεκινάει να αναπτύσσεται και όταν πλέον σου δείξει τα σημάδια του, ίσως να είναι πολύ αργά. Οι περισσότεροι την στιγμή της διάγνωσης δεν έχουν χρόνο για να πολεμήσουν.
Οι στατιστικές είναι αμείλικτες… Όμως είναι και στατιστικές…
Γυρίζουμε 3.5 χρόνια πίσω. Απρίλιος 2017… 30 χρονών τότε… 2 μήνες πριν τον γάμο μου. Όλα πήγαιναν καλά… Όλα εκτός από το κίτρινο χρώμα στα μάτια μου. Ίκτερος.
Αιματολογικές Εξετάσεις. Σοκ. Αξονικές και Μαγνητικές. Ξανά Σοκ. Αλλά λες 30 χρονών είσαι δεν γίνεται… Δυστυχώς γίνεται… Ευτυχώς ήταν νωρίς.
Τέλος Μαΐου Χειρουργείο. 8 ώρες. Εγώ δεν καταλάβαινα… Για τους απέξω φαντάζομαι βάσανο… 3 Μέρες Εντατική… Σωληνάκια παντού και εξιτήριο μετά από 20 περίπου μέρες. Επιτυχής εξαίρεση με φυσιολογικά όρια και όλοι οι λεμφαδένες καθαροί. Καλή πρόγνωση.
Πρώτη μεγάλη ανάσα. Προληπτικές Χημειοθεραπείες για 3 μήνες. 6 Κύκλοι. Φόβος για το άγνωστο. Όμως τελικά ήταν κάτι ανεκτό. Και μετά Καθαρές εξετάσεις. Και προχωράς… Άλλοι 3 μήνες μακριά… Συνεχίζουμε… Και πάλι και πάλι και πάλι…
Γάμοι, Ταξίδια, Όνειρα… Και μετά από 2 χρόνια, όταν φαίνεται ότι όλα είναι παρελθόν νάτος ξάφνου μπροστά σου… Κοιλιά καθαρή, αλλά μετάσταση στον πνεύμονα… Αφύσικο;
Ναι και πάλι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και κάτι. Βάζεις την στολή του πολεμιστή, που είχες αφήσει κάπου στην ντουλάπα σου, παίρνεις μαζί και τους στρατιώτες σου (όσους μπορούν, δεν το αντέχουν όλοι… Οι υπόλοιποι πίσω , δεν γίνεται να τους κουβαλάς εσύ…) και ξεκινάς ξανά για τον πόλεμο.
Χημειοθεραπείες ξανά… Πιο δύσκολες… Πολύ πιο δύσκολες… Η ζωή όμως δεν σταματάει ποτέ. Συνεχίζεται. Αν την αφήσεις σε άφησε και αυτή.
Δεν παράτησα τίποτα και δεν παραιτήθηκα από πουθενά. Οικογένεια, φίλοι, βόλτες και δουλειά. Και όταν δεν μπορούσα ακόμα. Έπρεπε. Δεν άφησα ούτε μια στιγμή τον εαυτό μου να αισθανθεί ανήμπορος.
Γενάρη τελειώσαμε… Από τότε οι εξετάσεις είναι καθαρές…
Αυτό που θέλω να πω σε όλους είναι ότι η ζωή προχωράει. Δεν τελειώνει με την διάγνωση, όσο σκληρή και να είναι… Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε την κάθε μέρα.
Να απολαμβάνουμε ακόμα τα πιο μικρά πράγματα. Μια μέρα μετά το ραντεβού με τον γιατρό, πέρυσι τον Φλεβάρη, πήγαινα να πάρω το λεωφορείο για την δουλειά.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και εγώ άκουγα μουσική στα ακουστικά μου. Και τότε άρχισα να κλαίω. Ήμουν Ζωντανός. Σκεφτόμουν ότι η ζωή είναι ωραία.
Ακόμα και με τις δυσκολίες της. Αγαπήστε, χαμογελάστε, απολαύστε τις στιγμές με τα αγαπημένα σας πρόσωπα… Μην αφήνετε τα ασήμαντα (δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ποια είναι αυτά) να σας καταστρέφουν την ζωή…
Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς μου, που με έχουν βοηθήσει να είμαι εδώ και να σας γράφω σήμερα…
Και ίσως το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ πάει στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Στο κοριτσάκι μου και στην οικογένεια μου. Που οτιδήποτε και να συμβεί είναι εκεί για μένα, χωρίς γιατί και ανταλλάγματα. Χωρίς να είναι εύκολο και για αυτούς, αλλά παλεύουν μαζί μου. Δεν με αφήνουν και δεν τους αφήνω και εγώ. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει… Είναι ο λόγος που παίρνω δύναμη να συνεχίζω ακόμα και όταν όλα είναι μαύρα…
Χρήστος.
Τα στοιχεία μου είναι στην διάθεση της σελίδας, σε περίπτωση που κάποιος χρειαστεί το οτιδήποτε.
Photo by Steve Halama on Unsplash
